άρθρο του Δημήτρη Κατσικόπουλου

Μερικές σκέψεις σχετικά με την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε κατά της Κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρόταση δυσπιστίας κατατίθεται εφόσον την υπογράψουν το 1/6 των βουλευτών, δηλαδή πενήντα βουλευτές. Αποτελεί την κορυφαία διαδικασία άσκησης Κοινοβουλευτικού ελέγχου κατά της Κυβέρνησης. Κατά κανόνα κατατίθεται για λόγους εντυπωσιασμού και δημιουργίας εντυπώσεων και πολιτικού κλίματος, δεδομένου ότι ποτέ και καμία Κυβέρνηση δεν έπεσε για το συγκεκριμένο λόγο. 

Και αυτό διότι η πρόταση δυσπιστίας ή μομφής μετατρέπεται σε ψήφο εμπιστοσύνης από την εκάστοτε  Κυβέρνηση και τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας των βουλευτών.

Ας ανατρέξουμε όμως να δούμε τι έχει συμβεί Μεταπολιτευτικά με τις προτάσεις δυσπιστίας.

Έχουν κατατεθεί δεκατέσσερις προτάσεις με προεξάρχοντες τους μήνες Ιανουάριο και Μάρτιο, που αριθμούν από τέσσερις προτάσεις, αν αυτό στατιστικά μπορεί να πει κάτι.

- Ιούνιος 1988 από την ΝΔ και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατά της Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου για την εξωτερική πολιτική και την οικονομία.

-Μάρτιος 1989 με τους πιο πάνω πρωταγωνιστές για το σκάνδαλο Κοσκωτά. 

-Μάρτιος 1993 κατά της Κυβέρνησης Κ Μητσοτάκη από τον Ανδρέα Παπανδρέου για το Σκοπιανό.

-Ιανουάριος 1996 από την Νέα Δημοκρατία κατά της Κυβέρνησης Ανδρέα  Παπανδρέου με επίκληση της ακυβερνησίας της χώρας λόγω της νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ωνάσειο.

-Ιανουάριος 1999 από τη ΝΔ κατά του μέλους της Κυβέρνησης Σημίτη, Γεράσιμου Αρσένη, σχετικά με την Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

-Ιανουάριος 2001 κατά του μέλους της Κυβέρνησης Σημίτη, Γιάννου Παπαντωνίου, για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου.

-Ιούνιος 2005 από το ΠΑΣΟΚ κατά του μέλους της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή, Γεωργίου Αλογοσκούφη, σχετικά με την οικονομία.

-Φεβρουάριος του 2007 απο το ΠΑΣΟΚ κατά της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή, με θέμα την Δημόσια Παιδεία και την Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.

-Μάρτιος του 2008 από το ΠΑΣΟΚ κατά της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή.

-Νοέμβριος του 2023 από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά της Κυβέρνησης Σαμαρά για το <<μαύρο>> της ΕΡΤ.

-Μάρτιος του 2014, από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά του Υπουργού Οικονομικών της Κυβέρνησης Σαμαρά, Γιάννη Στουρνάρα, με θέμα την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση και την χρεοκοπία. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή καθότι δεν είχε παρέλθει εξάμηνο από την κατάθεση της προηγούμενης, δεδομένου ότι το άρθρο 84 του Συντάγματος απαγορεύει ρητά την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προτού παρέλθει εξάμηνο από την κατάθεση της προηγούμενης.

-Ιούνιος 2018 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

-Μάιος 2019, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κατά του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη, με αφορμή τις αναρτήσεις του τελευταίου στο διαδίκτυο εναντίον του υποψήφιου Ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιου Κυμπουρόπουλου.

Μετά τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι με  προτάσεις δυσπιστίας δεν ανετράπη Κυβέρνηση.

Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι για ποιο λόγο ο Κος Τσίπρας σπατάλησε ένα δυνατό αντιπολιτευτικό του όπλο.

Υποθέσεις αρκετές.

Το γεγονός ότι δεν πατάει καλά ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και προσπαθεί να βρει βηματισμό.

Το επικείμενο Συνέδριο του κόμματός του, που όλο έρχεται αλλά συνήθως αναβάλλεται, οι ορατές και μετ' επιτάσεως πολλές φορές συγκρούσεις               στελεχών του, το εάν ο αρχηγός θα εκλέγεται από τη βάση ή από το Συνέδριο κά.

Τέλος και σημαντικότερο αναμφίβολα η δημοσκοπική άνοδος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και το ανακάτεμα της τράπουλας στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Άξιο αναφοράς είναι το ότι από την όλη συζήτηση στη Βουλή επί τριήμερον δεν βγήκε κάτι θετικό.

Γιατί το ζητούμενο ήταν οι θεομηνίες και η αντιμετώπιση της Υγειονομικής κρίσης και αντ' αυτών γίναμε μάρτυρες του Πολακισμού και Γεωργιαδισμού, εικόνες που έτρωσαν έτι περαιτέρω τον Κοινοβουλευτισμό.