Η λέξη ημέτεροι είναι μια έννοια βαθιά αποτυπωμένη στην συνείδηση του μέσου Έλληνα. Περιλαμβάνει αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τον κοινωνικό καρκίνο του, που είναι η παγίδευση του στο βάλτο της οπισθοδρόμησης, η κατακρεούργηση της ελπίδας και η απομύζηση των μελλοντικών γενεών.

Λίγα χρόνια πριν ως ημέτεροι θεωρούνταν οι περιχαρακωμένοι και διαπιστευμένοι από ένα κόμμα ή μια παράταξη και δημιουργούσε αλγεινή εντύπωση η μετεκλογική μεταπήδησή τους από την αντιπαλότητα στην ερωτική συνύπαρξη με την εξουσία. Σήμερα πλέον, μια αμφίδρομη λειτουργία μεταξύ των εμπλεκομένων συμπεριλαμβάνει όλους όσους νέμονται οφέλη και ο λαός τους ονομάζει λαμόγια, σπείρα κ.λ.π, ενώ ο νομοθέτης, εγκληματική οργάνωση. Αιρετοί μπαλαντερ σε ρόλο αρπακτικού ή ανδρίκελου, ειδικοί εργολάβοι και προμηθευτές, υποχείρια δημοσιογράφοι αποτελούν το κύριο συστατικό ομάδων που συγκροτούνται ταχέως με ευνόητη την συγκολλητική ουσία που τους ενώνει. Αυτή είναι η προώθηση της ιδιοτέλειας μέσα από κοινά κανάλια με πολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Αυτό είναι και το μυστικό της <<επιτυχίας>> των ομάδων που συνήθως λειτουργούν έξω από τους ηθικούς κανόνες των κοινωνιών που διαφεντεύουν. Με τα ισχυρά κίνητρα που τους συνδέουν επιτυγχάνουν επαρκή ανατροφοδότηση οφελών που δεν ξεπερνούν τα σύνορα που αυτονοήτως και αυτομάτως ορίζονται και περιλαμβάνουν τους κεντρικούς διαχειριστές δημοσίου χρήματος και τους εκάστοτε δορυφόρους. Πρόκειται προφανώς για μια καταθλιπτική πολιτική που δεν ασκείται με διαφανή τρόπο και εξαιρεί το σύνολο των ουσιαστικών υγιών δυνάμεων της κοινωνίας.

Το κλειστό σύστημα εν τέλει αποτελεί μια πλεγματική μορφή εξουσίας που όσο αλαζονικότερη γίνεται, τόσο μεταλλάσσεται από πλεγματική σε φλεγματική. Παρά το νόμο της εχεμύθειας ο οποίος ενεργοποιείται από τα συμφέροντα, παράγονται οφθαλμοφανή σημάδια που μπορεί να αναγνώσει ο πολίτης που δεν αδρανεί, με το κυριότερο την απόλυτη ή σχεδόν απόλυτη ομοφωνία κατά την λήψη των αποφάσεων στα επίσημα όργανα. Φυσικά δεν είναι αρκετή μόνο η σιωπή των μελών της εκάστοτε κυβερνητικής παράταξης. Για την επιβεβαίωση ότι ασκείται μια καθ΄όλα αποδεκτή και ορθή πολιτική, αλλά και για ένδειξη καλής θέλησης, συχνά απαιτείται και η σιωπή τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί ποιος γνωρίζει αύριο τι μεταγραφές θα γίνουν και ο ταξιθέτης λαός πως θα μοιράσει τις καρέκλες;

Σε πολλές περιπτώσεις και επειδή τα συμφέροντα προκαλούν αλληλοκαλύψεις απαιτείται η ανεπίσημη, αλλά ομαδική απόφαση.

Εδώ παρατηρούνται και τα βασικά μειονεκτήματα των ιδιαίτερα <<συνεκτικών>> ομάδων, τα οποία, καθοδηγούμενα από την αγελαία σκέψη και την βασική τους προτεραιότητα να προστατεύουν την ασφάλεια και την <<τροφή>> των μελών τους, χάνουν την ικανότητα της κριτικής σκέψης. Ο τρόπος λειτουργίας των ομάδων που για προσωπικό όφελος διαθέτουν υψηλό επίπεδο συνοχής, περιλαμβάνει την αγελαία σκέψη ως εργαλείο αποφυγής εσωτερικών συγκρούσεων, αλλά, ο έντονος και διαρκής συγχνωτισμός μεταξύ των ίδιων απόψεων δίνει σ΄ αυτούς την εντύπωση της ορθότητας των αποφάσεων, ενώ αυτές είναι λανθασμένες και επιβλαβείς για το σύνολο των διαβιούντων εκτός των τειχών της αγέλης.

Τέτοιες, ετερόκλιτες κατά βάση ομάδες, αποκτούν ευκαιριακά κοινή γραμμή και τελικά παρουσιάζουν κάποια συμπτώματα. Έχουν την ψευδαίσθηση του άτρωτου. Αποκτούν δηλαδή την πεποίθηση ότι είναι οι εκλεκτοί και βρίσκονται υπεράνω αμφισβήτησης. Θεωρούν τους παρατηρητές ως αδύναμους ή ανόητους με αποτέλεσμα την μη ρεαλιστική εκτίμηση. Πάντα φροντίζουν για την αποκλιμάκωση και απαξίωση ενοχλητικών ιδεών και απόψεων που προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον με σκοπό την απρόσκοπτη συνέχεια των <<εργασιών>>.

Αν τίθεται μερικά ερωτήματα αυτά μπορεί να είναι: πως γνωρίζονται μεταξύ τους; τι εγγυήσεις υπάρχουν για διαρροές στοιχείων ή πληροφοριών στην κοινωνία; πως μοιράζεται η <<πίτα;>>, πως ξεχνιούνται τόσο γρήγορα διαφωνίες; πως από εχθροί γίνονται φίλοι; Τι τους ενώνει τελικά;

Η απάντηση είναι μία και τους περιλαμβάνει όλους, δεξιούς, αριστερούς, μεταλλαγμένους, δημοκρατικά ευαίσθητους και κοινωνικά αναίσθητους κ.λ.π ΟΛΟΥΣ

Τους ενώνει η <<βρωμιά τους !>>..και είναι η κότα που γεννάει χρυσά αυγά.

Το παραπάνω σχόλιο αφορά γενικά τα πολιτικά, οικονομικά και άλλα τερτίπια και δεν συνδέεται με συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις.

Θόδωρος Ν. Παπαδόπουλος