Ο Τόλης Τσεκούρας υπήρξε “δημόσιο πρόσωπο” στην κοινωνία των Καλαβρύτων, όχι μόνο με τη στενή έννοια του όρου (δηλ. ως επικεφαλής της Δημοτικής Αρχής για μια θητεία σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τη Χώρα και τους συμπολίτες του ή άλλοτε ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης), αλλά και ως απλός πολίτης, φίλος ή συγγενής που γύρω από απλές παρέες ή ευρύτερες κοινωνικές εκδηλώσεις μέχρι και για την προσέγγιση δύσκολων κοινωνικών ή πολιτικών θεμάτων, επιζητούσε καθημερινά να ενώνει (αντίθετα με το να «αποξενώνει») τους συμπολίτες του.

Για τη ζωή του ή την προσφορά του στα Δημοτικά και Κοινωνικά πράγματα των Καλαβρύτων δεν ζήτησε ποτέ την αναγνώριση, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω. Και δεν το ζήτησε ποτέ γιατί ό,τι προσπάθησε και πραγματοποίησε το έκανε από εσωτερική ανάγκη, πόθο και φιλοσοφία ζωής.

Η 161/1986 απόφαση του αείμνηστου Δημάρχου Πάνου Πόλκα και του τότε Δημοτικού Συμβουλίου ήλθε ως μια ενέργεια αυθόρμητη, συνολική, ομόφωνη και μετά από αξιολόγηση στα πλαίσια της δημοκρατικά εκλεγμένης Δημοτικής Αρχής, ήλθε από φίλους, συνοδοιπόρους και συμπολίτες του Τόλη (κάποιοι εκ των οποίων συμμετέχουν και στην σημερινή Δημοτική Αρχή). Η εν λόγω απόφαση, εκτός της δημόσιας έκφρασης συμπαράστασης για τον πρόωρο χαμό, συνέβαλλε σημαντικά στην αντιμετώπιση του πόνου της ξαφνικής και παντοτινά αβάσταχτα τραγικής απώλειας, αλλά και ως προσπάθεια να μην χαθούν οι «μνήμες», όπως σωστά συνέβη (και εξακολουθεί να συμβαίνει) τόσο στα Καλάβρυτα όσο και αλλού για πολίτες που θέλησαν ή θέλουν να αφήσουν ένα αποτύπωμα ζωής και προσφοράς στην τοπική κοινωνία, στην πόλη που τους φιλοξενεί, στην Πατρίδα τους.

Η τωρινή (όπως και η εκάστοτε) Δημοτική Αρχή πραγματεύεται και αποφασίζει σύμφωνα με τις στρατηγικές της προτεραιότητες, τις πολιτικές θέσεις και τις δεσμεύσεις της τα οποία διαπνέουν και επικαιροποιούν το πρόγραμμά της. Επικαλούμενος ωστόσο την Αρχή της Διαφάνειας (η οποία πρέπει να αποτελεί – κατά τη γνώμη μου – βασική αρχή στη Δημόσια ζωή) θεωρώ απόλυτα βάσιμο το αίτημα της Οικογένειας του Τόλη Τσεκούρα να κοινοποιηθούν δημόσια οι λόγοι για τους οποίους η τωρινή Δημοτική Αρχή δεν δέχεται και δεν υιοθετεί στις επίσημες αλληλογραφίες, στο διαδίκτυο, στις δημοσιεύσεις της στην Διαύγεια ή οπουδήποτε αλλού την αναφορά της «Οδού Δημάρχου Τόλη Τσεκούρα» ως Διεύθυνση του πρόσφατα εγκαινιασθέντος Δημαρχιακού Μεγάρου Καλαβρύτων, μιας και αυτή την ονοματοδοσία ενέκρινε η από τον Αύγουστο 1986 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαβρύτων.

Η αιτούμενη κοινοποίηση και δημοσιοποίηση των λόγων αυτών δεν αποτελούν μόνο λογική και Συνταγματική υποχρέωση της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής προς τους πολίτες οι οποίοι την εμπιστεύονται στα πλαίσια της λειτουργίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Είναι υποχρέωση προς τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές και τους πολίτες των Καλαβρύτων που ήταν - ανά τα έτη - μάρτυρες της πάνδημα αποδεκτής απόφασης του 1986. Είναι υποχρέωση για τη «μνήμη» του Δημάρχου και πολίτη της πόλης των Καλαβρύτων την οποία η τότε Δημοτική Αρχή (με την απόφασή της) αλλά και οι συμπολίτες του Τόλη Τσεκούρα (με την αυθόρμητη παρουσία τους και την απέραντα συγκινητική και θερμή συμπαράστασή τους) θέλησαν ευγενικά να κρατήσουν ανεξίτηλη. Είναι υποχρέωση ΚΥΡΙΩΣ προς τον εκλιπόντα του οποίου η «μετά την ζωή» μνήμη ΒΕΒΗΛΩΝΕΤΑΙ ΑΝΑΙΤΙΑ, χρόνια μετά το γεγονός της απώλειας του, μέσω αβάσιμων, ακατανόητων και προπαντός ΑΝΟΥΣΙΩΝ επιχειρημάτων (όπως ότι «δεν υφίσταται πεζόδρομος») που προβάλλονται σε επίσημες αλλά και σε ανεπίσημες αναφορές στο θέμα.

Εάν η τωρινή Δημοτική Αρχή (σε σύνολο ή ατομικά τα μέλη της) έχουν οτιδήποτε με τον εκλιπόντα και/ή με τη μνήμη του ώστε να ΜΗΝ επιθυμούν την αναφορά της «Οδού Δημάρχου Τόλη Τσεκούρα» ως Διεύθυνση του νέου Δημαρχιακού Μεγάρου Καλαβρύτων στις επίσημες αλληλογραφίες της (ή και γενικότερα;) είναι Συνταγματικά αλλά και κοινωνικά σωστό να το δημοσιοποιήσουν ευθαρσώς και να το ξεκαθαρίσουν δημόσια παραθέτοντας τους λόγους. Διαφορετικά είναι καλύτερα να σταματήσει ΣΗΜΕΡΑ (εάν όχι ΧΘΕΣ) αυτή η αναίτια ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ εν ζωή, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΞΙΖΕΙ μετά θάνατον.

Βασίλης Τσεκούρας

Γιός της Μαρίκας και του Απόστολου Τσεκούρα