Είναι οι σημερινοί άνθρωποι, που έχουν σε πολλές περιπτώσεις φορτωθεί ολοκληρωτικές συμπεριφορές του παρελθόντος. Παρεξηγημένοι και δακτυλοδεικτούμενοι, ακόμα και απαξιωμένοι, καλούνται να αντιμετωπίσουν, εκτός από την τρέχουσα καθημερινότητα και τις αβίαστες κριτικές για κάθε τι. Ενώ επιτελούν στην πλειοψηφία τους ένα "λειτούργημα", εύκολα γίνονται αποδέκτες αρνητικών χαρακτηρισμών, από ενέργειες που ασκεί το αμιγώς για την καταστολή εντεταλμένο τμήμα των υπηρεσιών τους.

Είναι το τμήμα εκείνο που δεν ξεπερνά το 3%-5% του συνόλου. Είναι εκείνοι που πάνω τους κρέμεται η τελευταία ελπίδα για "σωτηρία" όταν ο κίνδυνος είναι εμφανής. Μιλάμε για τους ανθρώπους της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας. Για αυτούς που κόντρα σε κάθε λογική, βαδίζουν "ανάποδα" στο ρεύμα, όταν όλοι τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτή η "παραφροσύνη" λέγεται ΚΑΘΗΚΟΝ.

Υψηλοί καρδιακοί παλμοί, ματωμένα ή καπνισμένα πουκάμισα, στραπατσαρισμένη ψυχολογία, που μένει σχεδόν για πάντα εκεί, μέσα σου... Σε μια τέτοια λογική συνηθίζουν ζουν! Κάποιες όμως μέρες είναι ανθρώπινες, φυσιολογικές, γαλήνιες. Είναι οι μέρες σαν αυτή, που κλήθηκαν να συνοδεύσουν με ασφάλεια και σεβασμό, την Ιερή Εικόνα της Παναγιάς της Μεγαλοσπηλαιώτισσας, στο Αίγιο.

Την μέρα εκείνη το μάτι είναι ήρεμο, η ψυχή χαλαρή και ο νούς απλός. Η προετοιμασία για κάτι τέτοιο δεν θυμίζει σε τίποτα την "εμπόλεμη ζώνη". Απαιτούνται λίγα πράγματα, καθαρά αυτοκίνητα, επίσημη στολή και ευγενική διάθεση. Εύκολο!!!, γιατί κάτι τέτοιες μέρες μοιάζουν ''όαση'', χωρίς πίεση και επικινδυνότητα, με λιγότερη αδρεναλίνη στο αίμα.

Μπορούν να γιορτάσουν ,έστω και σε αποστολή, να χαιρετίσουν και να χαμογελάσουν, χωρίς να παρεξηγηθούν.

Ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε όλη την αλήθεια για να είμαστε πιο δίκαιοι στην κριτική μας.

Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ