«Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς να σε πλημμυρίζει κάθε είδους μεγαλείο»

(Διονύσιος Σολωμός)

Ναι!... Έχω κλείσει στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή μου τα Καλάβρυτα!... την Αγία Λαύρα!... το Μέγα Σπήλαιο!... τον Οδοντωτό (το τρενάκι μας)!... την αξεπέραστη ομορφιά της φύσης!... τα γραφικά και μαγευτικά χωριά μας!... Έχω κλείσει στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή μου τον τόπο μου!...

Κι ακόμη με πιάνει εκείνο το συγκινησιακό μα και υπερήφανο ρίγος όταν νιώθω βαθιά μέσα μου ότι γεννήθηκα σε γη «Μαρτύρων και Ηρώων»!!!

…Ατενίζω, κάθε τόσο τη "Λάκα του Καπή" κι η ανατριχίλα της συγκίνησης και του πόνου με διαπερνά και δε με ξεπερνά!!!

Δεν μπορώ να υπερβώ το καμάρι που αισθάνομαι σαν ομιλώ για τον τόπο μου, σα συστήνομαι για την καταγωγή μου, σαν του πλέκω, όπου βρίσκομαι, όταν μου δίνετε η ευκαιρία και σε όποιον το αποζητά, το εγκώμιο της ομορφιάς, της δόξας, του ηρωισμού και της μαρτυρίας.

Μιλώ με άκρατη περηφάνια, με λαγαρό και καθάριο λόγο, με ύψιστη αξιοσύνη, που πηγάζει απ’ τα μύχια της ύπαρξής μου.

Και στενοχωρούμε… και προβληματίζομε… όταν μερικοί “κύκλοι„ και διάφοροι “φορείς„, κατά καιρούς, αμφισβητούν την ιστορική διαδρομή του και προσπαθούν να διαστρεβλώσουν εκείνα, που εγώ γνωρίζω, έχω μάθει, έχω ζήσει, πολλές φορές χωρίς επιστημονική, σωστή διεργασία, μέσα από ένα προειλημμένο κλίμα αμφισβήτησης, αφορισμού κι άρνησης των πάντων (σημεία των καιρών), προσπαθώντας μάλιστα να δημιουργήσουν καινούρια “θέσφατα„!

Δεν μπορούν, όμως, να διώξουν από το μυαλό μου την ωραία ατμόσφαιρα που δημιουργείτο, μέσα από μια εθνική έξαρση και περηφάνια, σε τούτο το τιμημένο «μικρό αλωνάκι» της Ελλάδας, όταν γέμιζε και γεμίζει, τον κάθε Μάρτη, από ένδοξη φουστανέλα, κομψή κι αρχοντική γυναικεία φορεσιά της επανάστασης του 1821, κλέφτικο και δημοτικό τραγούδι!..

…Δεν ξεχνώ την «Αναπαράσταση», που παιζόταν μόνο (κι αυτό είναι το σωστό) στις 21 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα, μετά το μεσημέρι, με τη σύσκεψη των προκρίτων και των οπλαρχηγών στον περίβολο της Μονής κάτω από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο κι ακολουθούσε η ορκωμοσία τους μπροστά από τον ιστορικό ναό κάτω από το Λάβαρο και υπό τις ευλογίες του Π. Π. Γερμανού.

…Δεν ξεχνώ, μετέπειτα, τη μάχη που γινόταν στην πλαγιά του «Ντάνου», πάνω από την «Αγία Βαρβάρα», όταν οπλαρχηγοί και παλικάρια (με τη βοήθεια του στρατού) ξεχύνονταν, πυροβολώντας και αλαλάζοντας, άλλοι έφιπποι κι άλλοι πεζή, για να καταλάβουν κι απελευθερώσουν τα Καλάβρυτα, περνώντας από τα «πευκάκια» και τους «Αγίους Αναργύρους» για να καταλήξουν στο Ξενοδοχείο «Χελμός» - τοποθεσία που βρισκόταν ο πύργος του Βοεβόδα των Καλαβρύτων - και αφού τον καταλάμβαναν κι αιχμαλώτιζαν τον Αρναούτογλου και τη συνοδεία του, πανηγυρικά, μέσω του κεντρικού δρόμου (σημερινού πεζόδρομου) κατέληγαν στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου τον παρέδιδαν στον οπλαρχηγό Γ. Λεχουρίτη για να τους εγκλείσει στον Πύργο του στο Λεχούρι.

…Δεν ξεχνώ, πώς, μετά τη Δοξολογία που ακολουθούσε στον καθεδρικό ναό, στηνόταν από τους «επαναστάτες» και τον κόσμο τρικούβερτο πανηγύρι (χοροί και τραγούδια) συνοδεία της «Μουσικής» μας και συμμετοχή των σχολείων.

…Δεν ξεχνώ, πώς μια ολάκαιρη κοινωνία τόσα χρόνια!... μα τόσα χρόνια!... ζούσε και ζει, ένιωθε και νιώθει όμορφα, ευχάριστα, μεγαλόπρεπα την ιστορική μνήμη!

…Η αφηγηματική, συναρπαστική μαρτυρία της εικοσαενάχρονης τότε Γεωργούλας Μπαλιάτσου, από το Παγκράτι Καλαβρύτων, που είχε γεννηθεί στα 1.800, με ταξιδεύει στα δοξασμένα εκείνα χρόνια με τα δικά της βιώματα, αυθεντικές, μοναδικές, αδιάψευστες διηγήσεις : «…Τραβήξανε για τα Καλάβρυτα να βαρέσουνε τον Τούρκο. Μιλήσανε και κατεβήκαμε κι εμείς. Καμπόσες τσιούπες απ’ τα Σουδενά πήγανε με την Τασούλα Πετμεζά κοντά στα αδέρφια της κοντά στον πόλεμο. Εμάς μας βάλανε να φτιάνουμε τσουρνούρια. Ήρθε ένας δικός μας μάς επήρε, εμένα και δυο τρεις άλλες κι εκουβαλάγαμε νερό με τα ασκιά. Το ντουφεκίδι είχε ανάψει στα Κάστρα, που ήσαν κλεισμένα τα παλιόσκυλα. Πηγαίναμε και ψωμί· το κόβαμε και το μοιράζαμε στους πολεμιστάδες…

Στερνά τους πιάσανε τους Τούρκους. Μαζωχτήκαμε στα Καλάβρυτα. Εσμίξαμε με τους δικούς μας. Λειτουργηθήκαμε πρώτα στην εκκλησιά. Ήρθανε ούλοι οι καλόγεροι του Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας και λειτούργησαν. Είπανε και λόγο. Συχωρέσαμε τους σκοτωμένους. Η εκκλησιά δε μας χώραγε ούλους. Στεκόμαστε οι πλιότεροι έξω.

Βγήκαν από μέσα οι καπεταναίοι και άρχοντες. Φωνάξανε, γλέντι, χορός. Φιλιόμαστε ούλοι στα στραβά “καλή ανάσταση„…» (Βασ. Γ. Παπαγεωργίου, 1960).

…Μη, λοιπόν, όλοι εσείς θέλετε να με ποτίσετε με το νερό της λησμοσύνης!

…Μη, λοιπόν, όλοι εσείς θέλετε να μου στερήσετε τη χαρά εκείνης της μοναδικής, ιστορικής μνήμης!

…Μη, λοιπόν, όλοι εσείς θέλετε να στραγγαλίσετε στα μέσα μου τούτα τα ευχάριστα, πατριωτικά κι υπερήφανα βιώματα κι ιστορικές, αυθεντικές μαρτυρίες!

«Μη σάς παρακαλώ σας μη λησμονάτε» το «ένδοξο τούτο μικρό αλωνάκι» της πατρίδας μας!

Αφήστε το στην ησυχία της ηρωικής, μαρτυρικής και δοξαστικής του διαδρομής!...

Σεβαστείτε και «κλείστε μέσα στην καρδιά σας» την προσφορά των ηρώων και των μαρτύρων του και τότε «θα αισθανθείτε να σας πλημμυρίζει» το μεγαλείο της Ευγνωμοσύνης!!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Πρώτη δημοσίευση Φ.τ.Κ., φύλλο Φεβρουαρίου 2011, σελ. 4)

θεόδωρος γ. θανόπουλος