Διαχρονικά η παιδεία έχει χαρακτηριστεί ως ο προνομιακός χώρος των υποσχέσεων . Η προεκλογική αμετροέπεια όλων των κομμάτων τής υπόσχεται αμέριστη προσοχή, πρώτη προτεραιότητα στην μελλοντική κυβερνητική πολιτική, υπερχρηματοδότηση,. Και αντ΄ αυτών; Η υποχρημστοδότηση και η απαξίωση είναι αυτό που εισπράττει το δημόσιο σχολείο σαν να πρόκειται για τον τελευταίο τροχό της αμάξης και όχι για την ατμομηχανή της προόδου. Κι αν αυτά συμβαίνουν σε περιόδους εκτός κρίσεων, τα πράγματα επιδεινώνονται όταν ενσκήπτουν κρίσεις, οικονομικές ή υγιειονομικές ή και τα δύο, σαν αυτές που διανύουμε στην τρέχουσα περίοδο. Η αξία της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής εξαρτάται από την αποτελεσματικότητά της στα δύσκολα, από την άμεση ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της, από την ύπαρξη σχεδίου και από την προσήλωση σε αυτό. Σίγουρα πρέπει κανείς να κοιτάει εκεί που θέλει να πάει, αλλιώς θα πάει εκεί που κοιτάει. Δυστυχώς στην παρούσα περίπτωση η κυβερνητική πολιτική φάνηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Αντί να αφοσιωθεί κατά τον διαθέσιμο χρόνο του θέρους στη διαμόρφωση στρατηγικής για την αντιμετώπιση της - αναμενόμενης λόγω της πανδημίας – κρίσης, επέδειξε ασύγγνωστη αδιαφορία, καθυστέρηση άνευ προηγουμένου, ακριβώς γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν είχε στόχο, δεν είχε καμία στρατηγική, κανένα σχέδιο για να προχωρήσει στην υλοποίησή του. Κι έτσι ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους: εκπαιδευτικοί που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες να παίρνουν ειδική άδεια και αυτή να ανακαλείται αμέσως, μαθητές που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες να μην έχουν ακόμη σταθερό πρόγραμμα εκπαίδευσης, τα σχολεία να υπολειτουργούν ελλείψει εκπαιδευτικού προσωπικού, αφού οι «στρατιές» των αναπληρωτών που πολυδιαφημίστηκαν έρχονταν με το σταγονόμετρο, μαθητές κυριολεκτικά στα κάγκελα να διεκδικούν για πρώτη φορά δίκαια αιτήματα, εκπαιδευτικοί να είναι αναλώσιμοι κομπάρσοι σε ένα θέατρο του παραλόγου,πλατφόρμες να καταρρέουν πριν ακόμη λειτουργήσουν, μια χρονιά δυστυχώς να πηγαίνει χαμένη κοντά σε μια προηγούμενη επίσης χαμένη. Και το Υπουργείο να τυρβάζει περί πολλά: ανεκδιήγητες μάσκες, δημοσιοσχετίστικα παγουρίνο, μετάθεση ευθυνών, κούνημα του δαχτύλου, συλλήψεις ανηλίκων, επίδειξη ισχύος, αλαζονεία, ψευτοδυναμισμός, λόγια του αέρα, φληναφήματα και πομφόλυγες. Αποτυχία! Γιατί πώς αλλιώς να ονομάσει κανείς τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις ότι τα δημοτικά σχολεία δεν θα κλείσουν (αφού από αυτά δεν διασπείρεται ο ιός) και γρήγορα να κλείνουν για να αποφευχθεί η διασπορά του μέσω των παππούδων, που τώρα έγινε αντιληπτό ότι μεταφέρουν τα παιδιά στο σχολείο – δεν το έβλεπαν άραγε μέχρι τώρα; Γιατί, κύριοι του Υπουργείου, δεν προχωρήσατε εξ αρχής σε εκ περιτροπής λειτουργία των σχολείων, αφού ξέρατε ότι για καμιά άλλη λύση δεν είχατε φροντίσει; Γιατί δεν λάβατε υπόψη σας την εκπαιδευτική κοινότητα που κατέθεσε προτάσεις σοβαρές και υλοποιήσιμες στην παρούσα ατυχή συγκυρία; Γιατί επιμένετε σε έναν άνευ ορίου αυταρχισμό; Γιατί δεν ακούσατε τον κραδασμό της σχολικής κοινότητας; Γιατί δεν αφουγκραστήκατε την αγωνία της; Την κατάσταση στα σχολεία την χρεώνεστε εξ ολοκλήρου. Είναι καθαρά δικό σας έργο. Αν ταυτίσατε την παιδεία με την παιδιά, τότε παίζετε εν ου παικτοίς και αυτό δυστυχώς δεν αποτελεί εύσημο. Νίκος Μαγκαφάς