γράφει ο Θεόδωρος Γ. Χρονόπουλος

"Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια"θα μου πουν οι περισσότεροι και δεν τους αδικώ. Τα ίδια λεω και εγώ, αλλά αν δεν ονειρεύεσαι δεν υπάρχεις! Και η γενιά μου μεγάλωσε με όνειρα,είδε κάποια απο τα όνειρά της να πλησιάζουν την πραγμάτωσή τους,αλλά επίσης "δούλεψε σκληρά" για τον εφιάλτη του Δ.Ν.Τ. & Ε.Ε. που ζούμε σήμερα.

Εραστής λοιπόν του χωριού μου (Λαγοβούνι)και των Καλαβρύτων γενικότερα ονειρεύομαι καλοκαιρινά μπάνια στην Πούντα και μεσημεριανό φαγητό και ξεκούραση στην πουρνάρα, στο χωριό μου! Και ποιός σε εμποδίζει θα μου πει κάποιος! Κανείς. Ποιός όμως αντέχει καθημερινά το ανέβα-κατέβα στις στροφές της διαδρομής με το "καροτσάκι" που σε πηγαίνουν τα τουριστικά λεωφορεία και τα φορτηγά; Και εδώ έρχεται το όνειρο, για μια γρήγορη και άνετη διαδρομή που μειώνει  την απόσταση και ελαχιστοποιεί τον χρόνο πρόσβασης στην μαγευτική θάλασσα της Πούντας!

Το κακό λοιπόν της ιστορίας είναι ότι υπήρξαν ευκαιρίες γι'αυτό το έργο-όνειρο αλλά πέρασαν ανεκμετάλευτες. Μια απ'αυτές ήταν όταν εδρομολογείτο η Ολυμπία οδός (Αθήνα-Πάτρα κ.τ.λ.) που στα πρότυπα της Εγνατίας Οδού θα μπορούσε να εντάξει στο συνολικό έργο και κάποιους κάθετους, στην Κύρια οδό, οδικούς άξονες με ιδιαίτερη σημασία και κυκλοφοριακό φόρτο.

Νομίζω ότι ένας τέτοιος οδικός άξονας που πληρούσε όλες τις προδιαγραφές για να ενταχθεί στο έργο ήταν σίγουρα ο Πούντα-Καλάβρυτα.
Και γιατί δεν έγινε κάτι; Γιατί παρότι υπήρξε αρχικά κάποια κινητικότητα και θετικό κλίμα στην συνέχεια αδράνησαν ΑΠΑΝΤΕΣ, και τώρα όπως λένε και στο χωριό μου "άλλαξε πλευρό" για να δεις άλλο όνειρο!

Μήπως όμως "ποτέ δεν είναι αργά" και εγώ μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι;