Η απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου  να μιλήσει για την περιπέτειά της, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, με δεκάδες άλλα θύματα, να ανοίγουν πλέον τα στόματα ζητώντας εξιλέωση στο προσωπικό δράμα που βιώνουν, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια. Το περίσσευμα του θάρρους της, ως ολυμπιονίκης αθλήτρια και πρώτη γυναίκα σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες «Ρίο 2016», την έκανε να ξαναγίνει σημαιοφόρος μιας σειράς νέων αγώνων, ενάντια στην κάθε μορφής βία που ασκείται από τους «έχοντες και κατέχοντες» οποιασδήποτε μορφής μικρή η μεγάλη, πολιτική ή οικονομική, άμεση ή έμμεση εξουσία, αλλά και στο απύθμενο θράσος να την ασκούν με αυτόν τον ιδιοτελή τρόπο για να ικανοποιούν τις αρρωστημένες ορέξεις τους.   Ποια είναι όμως τα δεδομένα αυτής της καταιγίδας αποκάλυψης στάσεων και συμπεριφορών βίας κάθε μορφής; Η ιστορία αυτή δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό ή το χώρο του θεάματος. Διατρέχει όλες τις πτυχές της ζωής, όπου υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι η όποια εξουσία τους εκχωρείται και με οποιονδήποτε τρόπο, αποτελεί προνόμιο «άρχοντα». Και τέτοια άτομα μάλλον υπάρχουν πολλά όπως φαίνεται και δεν αφορά μόνο την χώρα μας. Άτομα που δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν αυτό που ο τραγικός ποιητής Αγάθωνας τον 5^ο π.Χ. αιώνα έδωσε σε τρία πρέπει: “Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.” (Αγάθων,450-400 π.Χ.) που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: Ο άρχοντας πρέπει να έχει κατά νου τρία πράγματα: πρώτον, ότι διοικεί ανθρώπους (με τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους, με παράπονα δίκαια ή και παράλογα, αλλά πάντως πνευματικά όντα και όχι ζώα), δεύτερον, ότι διοικεί σύμφωνα με τους υφιστάμενους νόμους της πολιτείας (γραπτούς και άγραφους) και συνεπώς είναι απαράδεκτο να εκτρέπεται σε υπερβάσεις, αυθαιρεσίες και αδικίες και τρίτον ότι δεν είναι αιώνιος άρχοντας, κάποτε θα εκπέσει της αρχής και πρέπει ως εκ τούτου, να είναι πολύ προσεκτικός, ώστε όταν απομακρυνθεί από την εξουσία να έχει αφήσει αγαθές εντυπώσεις, τόσο για τις ικανότητές του, όσο και για τις αρετές του (υστεροφημία). Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε παράλληλα «την εξουσία του χρήματος» που πλέον τείνει να γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο ο απόλυτος κύριος και διαχειριστής της ανθρώπινης υπόστασης.  Η όποιας μορφής εξουσία λοιπόν, φαίνεται ότι αποτελεί την αφορμή για να εκδηλωθούν αυτές οι υπάνθρωπες συμπεριφορές, απέναντι στον αδύναμο και φοβισμένο που έχει ανάγκη. Και πάνω από όλα ξέρουμε ότι αισθάνεται μόνος. Μήπως όμως δεν είναι μόνο η εξουσία που ωθεί σε τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές; Μήπως πίσω από όλα κρύβεται και κάτι άρρωστο, όχι κατ’ ανάγκη αρμοδιότητα της ιατρικής επιστήμης, αλλά αποτέλεσμα του τρόπου που λειτουργούν οι βασικοί πυλώνες της οικογένειας, του σχολείου και της κοινωνίας; Η ιστορία αυτή είναι παλιά. Έρχεται από το παρελθόν και ας ελπίσουμε ότι μετά από αυτόν τον καταιγισμό των αποκαλύψεων, δεν θα έχει μέλλον. Αναρωτιούνται πολλοί γιατί τώρα; Αναρωτήθηκε κάποιος «που είναι έξω από το χορό», πόσο εύκολο θα ήταν για τον ίδιο να δράσει άμεσα αν βρισκόταν στη θέση του θύματος; Πόσα «και αν» σηκώνουν τείχος άρνησης για μια καταγγελία; Και όλα αυτά τα «και αν» συμπυκνώνονται σε κάποιες, όχι και τόσο λανθασμένες σκέψεις-ερωτήσεις: «είμαι μόνη-ος, δεν έχω συμμάχους», «είμαι αδύναμη-ος», «θα με πιστέψουν;». Γιατί είναι αλήθεια, δυστυχώς, ότι και η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά ανώριμη να δεχτεί με θάρρος τέτοιες αιτιάσεις. Και όχι μόνο. Οι διαχρονικές ευθύνες όλων μας, των μη θυμάτων, που κάτι είδαμε, κάτι ακούσαμε αλλά δεν μιλάμε, είναι χαρακτηριστικό ενός ποσοστού «παρτάκηδων», ενός ποσοστού αδιάφορων και ενός ποσοστού φοβισμένων ότι θα μπλέξουμε αν παρέμβουμε. Σε κάθε περίπτωση δείχνει ξεκάθαρα τον μοναχικό δρόμο που ακολουθούμε όλο και περισσότερο, έχοντας απεμπολήσει τη συλλογική δράση αλλά και το ρόλο του ενεργού πολίτη. Για αυτούς λοιπόν τους λόγους θα πρέπει να γίνει αποδεκτό και από τους ελάχιστους «και γιατί τώρα» ότι οποτεδήποτε, είναι η σωστή ώρα. Εκτός όμως από τα δικά μας μειωμένα αντανακλαστικά, ως πολίτες, μειωμένα αντανακλαστικά φαίνεται πως υπάρχουν και σε κάποιους επίσημους φορείς και θεσμούς. Σε επίπεδο πολιτείας η αναγωγή αυτών των προβλημάτων σε κομματική αντιπαράθεση κατεβάζει ακόμα περισσότερο το επίπεδο (των κομμάτων) δείχνοντας με σαφή τρόπο ότι για τους κομματικούς μηχανισμούς προτεραιότητα έχει το πολιτικό κόστος ή όφελος. Ταυτόχρονα εξαντλείται η νομοθετική εξουσία και αυστηρότητα σε επουσιώδη και σε λάθος χρόνο, νομοθετήματα. Αυτό όμως που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία είναι η σχετική αρχική αδράνεια της δικαιοσύνης. Θα περίμενε κάποιος τη γρηγορότερη αυτεπάγγελτη παρέμβαση όταν σε όλα τα Μ.Μ.Ε. διακινούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα πληροφορίες για ασύλληπτα εγκλήματα κατά ανηλίκων. Ο πολίτης σέβεται τους θεσμούς, την πολιτεία και το πλαίσιο προστασίας του. Πόσο αποτελεσματικά μπορεί όμως να είναι αυτά για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες; Και σε κάθε περίπτωση όχι βραχυπρόθεσμα όπως συμβαίνει. «Κάθε θαύμα τρείς ημέρες» θυμίζουν οι ενέργειες και οι υποσχέσεις κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια μια τραγωδία. Και το μαχαίρι δεν καταφέρνει ποτέ να φθάσει στο κόκαλο αφού οι προτεραιότητες αλλάζουν πολύ γρήγορα και η μνήμη είναι ασθενής. Έτσι λοιπόν άνθρωποι ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το χρώμα, τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα, ευαίσθητοι, αδύναμοι ή κατατρεγμένοι, με στόχους και όνειρα, με δικαίωμα στη ζωή και τη διαφορετικότητα, με ανάγκες και προσμονή για κάτι καλύτερο, γίνονται και πάλι τα θύματα σε αυτόν τον κύκλο της σιωπηλής βίας, κάποιων εξουσιομανών και χειριστικών υπανθρώπων. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα λοιπόν, τουλάχιστον αυτοί που είναι ανεβασμένοι εκεί ψηλά. Ούτε να μένουμε εμβρόντητοι και αποσβολωμένοι όταν εμφανίζονται μπροστά μας ως χίμαιρες πράγματα και καταστάσεις που προσβάλουν το ανθρώπινο είδος. Υπάρχει ευθύνη μου, υπάρχει συνυπευθυνότητα όλων μας. Μπορούμε και πρέπει να μιλάμε όλοι μας. Δεν αρκεί να είμαστε πάντα ευχάριστοι ως άνθρωποι. Προέχει να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Βασίλειος Νικ. Σπανός Εκπαιδευτικός