Οι Cyanna στα πλαίσια του αφιερώματος "Ο Φασισμός γύρω και μέσα μας" με δηλώσεις πολλών εγχώριων καλλιτεχνών, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2013 του περιοδικού SONIK σχολίασαν σχετικά:

Ποιος είναι λοιπόν ο φασίστας που κρύβουμε μέσα μας;

Αυτός που δείχνει έμπρακτα την αδυναμία του να σεβαστεί τη διαφορετικότητα των συμπολιτών του, παρκάροντας σε θέσεις/διαβάσεις αναπήρων; Αυτός που φέρεται εναντίον όποιου δεν ακολουθεί τις δικές του αξίες για τη ζωή (κληρονομημένες από θεούς και προγόνους); Αυτός που είναι επιλεκτικά ρατσιστής και μισαλλόδοξος ή καλός «χριστιανός» ανάλογα με το συμφέρον του; Αυτός που προσκυνάει σημαίες, δόγματα και αρχηγούς πειθήνια, έστω και με αφετηρία την καλή πρόθεση, σαν καλό στρατιωτάκι του εκάστοτε στρατού; Αυτός που απαιτεί να ακουστεί όταν φωνάζει, αλλά δεν ακούει όποιον φωνάζει το αντίθετο, ή ακόμα χειρότερα, απαιτεί και από τον διπλανό του να φωνάξει ακριβώς το ίδιο με αυτόν; Αυτός που δρα μέσα στο κοπάδι ενστικτωδώς, ενάντια σε όποιον προσβάλλει τα συμφέροντά της δικιάς του κλίκας, ακόμα κι όταν αυτά είναι ασύμβατα με το συμφέρον κάποιας άλλης ή και του συνόλου; Αυτός που αδυνατεί να αναγνωρίσει το μέρος της ευθύνης του για το εύφορο έδαφος που βρήκε το φίδι να γεννήσει τα αυγά του; Είμαστε μια κοινωνία υπερφίαλων, κοινωνικά και ιδεολογικά ανώριμων, με πολύ έντονα συμπλέγματα αυτοδικαίωσης σε όλο το κοινωνικοπολιτικό φάσμα, γενιές μίσους και εμφυλιοπολεμικών εμμονών. Μπορεί να υπάρχουν ορατοί φασίστες αυτή τη στιγμή γύρω μας, ένας ευδιάκριτος εχθρός προ των πυλών, μια εγκληματική οργάνωση με ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και δολοφονική δράση, μπορεί οι «κρεμάλες» αυτή τη στιγμή να ακούγονται δικαιολογημένες, αλλά δε μπορούμε, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδα για μια ουσιαστική ωρίμανση της κοινωνίας μας, να είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι. Χωρίς αυτοκριτική και χαλιναγώγηση της έπαρσης που γεννάει η οργισμένη μάζα, κινδυνεύουμε να χάσουμε από τα μάτια μας τους αόρατους φασίστες, αυτούς που είναι πιο επικίνδυνοι. Αυτούς που είναι πίσω από κάθε οργάνωση-δεκανίκι της ελίτ, αυτούς που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη σκέψη, αλλά κυρίως αυτούς που πιθανώς κρύβουμε μέσα μας. Διαβάζοντας τα παραπάνω, πιστεύω ότι αν είχαμε ένα φασιστόμετρο και μετράγαμε τους άρχοντες στην Ελλάδα, τοπικούς και κυβερνητικούς, από τη χούντα συμπεριλαμβανομένης και μετά, πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε ποιος κατέχει τα πρωτεία της αυταρχικότητας, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όπως και του τρόπου διακυβέρνησης. Κάθε ομοιότητα των προαναφερομένων, με πρόσωπα, καταστάσεις και συμπεριφορές που ίσως κάποιοι από εμάς, καθημερινά γνωρίζουμε και μπορεί και να βιώνουμε στον τόπο μας, θέλω να πιστεύω ότι είναι συμπτωματική. Β. Αποστολόπουλος