Τιμούμε σήμερα μια από τις μεγαλύτερες επετείους της νεότερης ιστορίας μας, την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, που άνοιξε το δρόμο για την μεταπολίτευση, την αποκατάσταση δηλαδή της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Ο τόπος μας έχει πολλές επετείους για να θυμάται όσα συνταρακτικά τον σημάδεψαν και αποτελούν πλέον γονιδιακό στοιχείο του Νεοέλληνα, κομμάτι της συλλογικής του συνείδησης. Από την άποψη αυτή η φοιτητική εξέγερση του ’73 δεν έχει ανάγκη από δεκάρικους επετειακούς λόγους στα σχολεία , γιατί οι ψυχές των νέων μας πάλλονται κάθε φορά που βλέπουν την εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου να  πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τανκ. Και αυτό είναι κάτι παρήγορο.

Το δυσάρεστο όμως είναι ότι σήμερα κινδυνεύουν κάποιες άλλες πύλες. Οι πύλες των αξιών που γλυστράνε σε έναν ολισθηρό κατήφορο. Οι πύλες του ανθρωπισμού που αλώνονται από την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό. Εκείνες του έντιμου μόχθου που παραβιάστηκαν από τη φυγοπονία και τον αρριβισμό. Και κυρίως οι πύλες της δημοκρατίας που απειλούνται από τις νεοναζιστικές και τις ρατσιστικές πρακτικές. Γι’ αυτό το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι ανάγκη να ακουστεί και φέτος δυνατό και ξεκάθαρο: Την ελευθερία και τη δημοκρατία δεν τη διαπραγματευόμαστε. Είναι τα δύο ιδανικά που οφείλουμε να παραδώσουμε αλώβητα στις νεότερες γενιές. Μόνο έτσι οι νεκροί που σήμερα τιμούμε θα βρουν ανάπαυση.