Αμήχανος, σχεδόν άναυδος παρακολούθησα από απόσταση αναπνοής την ζηλευτή διαδικασία της ''κοινωνίας των μυρμηγκιών'' να βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο σύνολο μιας ανθρώπινης επαρχιακής ομάδας.

Μια μικρή ομάδα με απίστευτα ψυχικά αποθέματα που πρέπει ''κατόπιν εορτής'' να ομολογήσω ότι με εξέπληξε. Όταν πριν από δυο μήνες περίπου φυτεύτηκε η ιδέα μιας εκδήλωσης, λόγω άγνοιας μου, αλλά κυρίως λόγω ελλιπούς πίστης στην εθελοντική προσφορά από ομάδες ανθρώπων , παρέμεινα φοβισμένος, με τον ορό της αγωνίας στις φλέβες μου μέχρι την στιγμή που διαπίστωσα ότι όλοι μα όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να συμμετέχουν χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, να σταθούν απέναντι στο τίποτα και να δημιουργήσουν κάτι.

Κάτι που τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει να συμβαίνει στα Καλάβρυτα, κάτι που να δείξει σε όλους ότι αυτοί οι ''τύποι'' με τα κίτρινα μπλουζάκια που περιποιήθηκαν με ευγένεια τους παρευρισκόμενους στο δημοτικό γλέντι της Αθλητικής Ένωσης Καλαβρύτων, αλλά και όλοι όσοι ήταν πίσω από την προφανή εικόνα και ταλαιπωρήθηκαν επί μέρες, απλά πειθάρχησαν στον αρχηγό που λέγεται συνεργασία.

Ο καθένας ζήτησε, βρήκε, η του ανατέθηκε ένας ρόλος που γνώριζε δεν γνώριζε τον εκτέλεσε με επιμονή και ψυχή.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΑΔΑ χωρίς παλιούς και νέους ,χωρίς ικανούς και λιγότερο ικανούς, χωρίς διάσημους και άσημους, χωρίς Έλληνες και αλλοδαπούς, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ιδιοτέλεια.

Η προσωπική μου θέση απέναντι στην δυνατότητα συνεύρεσης και κοινής λειτουργίας των ανθρώπων από χθες άλλαξε. Υπεύθυνοι για αυτό είναι όλοι οι εντός αλλά κυρίως οι ΕΚΤΟΣ ομάδας που έδωσαν απίστευτη βοήθεια και που σε μια τουλάχιστον περίπτωση αυτή ήταν καταλυτική.

Τι και αν δεις video και φωτογραφίες... αν δεν νιώσεις το λυτρωτικό ''ξεφούσκωμα'' από την επιτυχία της συλλογικής προσπάθειας το επόμενο χάραμα, δεν ξέρεις τίποτα

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.... ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ...

Θεόδωρος Παπαδόπουλος