Στα πλαίσια της 77ης επετείου του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος συνεχίζουμε σήμερα την παρουσίαση του CD με το έργο του Διονύση Τσακνή “ΕΙΡΗΝΗ”, που αποτελεί ένα αντιφασιστικό έργο “Ύμνο στην Καλαβρυτινή Γυναίκα“, που εκτελέστηκε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, την Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020, στην κεντρική πλατεία των Καλαβρύτων. (Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο εδώ.) Όπως είχαμε αναφέρει στο χθεσινό άρθρο, πρόκειται για μια ιδέα του Προέδρου της ΔΗΚΕΚ-Σπήλαια Λιμνών κ. Κων/νου Κούκιο, που στηρίχθηκε από τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Αθαν. Παπαδόπουλο. Στο σημερινό άρθρο, θα δούμε λίγα λόγια για το έργο, όπως επίσης τι έγραψαν τόσο ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Αθαν. Παπαδόπουλος, ο Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της ΔΗΚΕΚ - Σπήλαια Λιμνών Καστριών κ. Κώστας Κούκιος, ο συνθέτης και δημιουργός κ. Διονύσης Τσακνής, αλλά και ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ.  

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943: ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Κείμενο – στίχοι – Σύνθεση – Ενορχήστρωση:

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ

Πρώτη εκτέλεση του έργου: 31/7/2020 Κεντρική πλατεία Καλαβρύτων

Με την

ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Διεύθυνση ορχήστρας

ΤΑΣΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Αφήγηση:

ΑΝΝΑ ΜΟΝΟΓΙΟΥ

Λίγα λόγια για το έργο:

Όλα άρχισαν στις αρχές Μαρτίου του 2020, όταν ο πρόεδρος της ΔΗΚΕΚ – ΣΠΗΛΑΙΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, κύριος Κώστας Κούκιος, πρότεινε στο συνθέτη να γράψει ένα συμφωνικό έργο, αφιερωμένο στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Η πρόταση έγινε αμέσως αποδεκτή και την επόμενη εβδομάδα στα γραφεία του Δήμου Καλαβρύτων, ο Δήμαρχος της μαρτυρικής πόλης, έκανε την επίσημη ανάθεση για τη συγγραφή του έργου.

Το έργο, πήρε τη μορφή του συμφωνικού ποιήματος αρχικά, για να πάρει την οριστική μορφή του ορατορίου, με την προσθήκη παιδικής και γυναικείας χορωδίας. Δυστυχώς στην πρώτη εκτέλεση, λόγω των περιοριστικών μέτρων, το έργο παρουσιάστηκε μόνον με τη συμφωνική ορχήστρα και την αφηγήτρια.

Το κείμενο του έργου, είναι βασισμένο στις καταγεγραμμένες αφηγήσεις των γυναικών της πόλης, που βίωσαν τη ναζιστική θηριωδία, κάτω από τις πολλαπλές ιδιότητες της κόρης, της γυναίκας, της αδελφής, της μάνας, της φίλης και γειτόνισσας,.

Ο Δήμαρχος Αθηναίων κύριος Κώστας Μπακογιάννης, χωρίς δεύτερη σκέψη, παραχώρησε δωρεάν την ορχήστρα του Δήμου και παρά τις δυσκολίες, κατέστη δυνατή η πραγματοποίηση της συναυλίας στην κεντρική πλατεία της πόλης, δίπλα στην εκκλησία που το ρολόι της, είναι σταματημένο 77 χρόνια τώρα, στην ώρα της μεγάλης σφαγής.

Το όλο εγχείρημα, έτυχε της ενθουσιώδους υποδοχής και αποδοχής κοινού και Μέσων.

Αθανάσιος Παπαδόπουλος:

Ο Δήμος Καλαβρύτων θυμάται και τιμά, για μια ακόμη φορά, το Ολοκαύτωμα του 1943 και τον καθοριστικό ρόλο της γυναίκας. Της γυναίκας – ηρωίδας που σήκωσε στις πλάτες της τόσο το βάρος της οδύνης και της απώλειας, όσο και αυτό της αναστήλωσης, αναδόμησης και της συνέχισης της ζωής, όπως αρμόζει στη γυναικεία φύση της.

Η Μάνα, Τραγική Μάρτυρας του Καλαβρυτινού Δράματος, είναι το κορυφαίο και ιερό πρόσωπο, η γόνιμη δύναμη της ζωής , που στη καρδιά της δίνης του πολέμου, με πρωτόγνωρα αποθέματα ψυχής και κουράγιου, με ήθος και σύνεση, έχτισε την επόμενη ημέρα από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.

Αιώνιο σύμβολο αγώνα, καρτερίας και αδάμαστης θέλησης για ζωή και δημιουργία, φωτεινό πανανθρώπινο παράδειγμα που συμπαραστέκεται στις μανάδες του κόσμου και θρηνεί για τα παιδιά τους που δολοφονούνται αναίτια. Συμπάσχει με όλους τους αδικημένους, τους αθώους νεκρούς του πολέμου, της βίας, της βαρβαρότητας, της τρομοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο.

Τα παραπάνω αντικατοπτρίζονται και αναδεικνύονται μοναδικά στο εξαιρετικό συμφωνικό έργο του Διονύση Τσακνή, «ΕΙΡΗΝΗ» με τη σπουδαία ερμηνεία της Άννας Μονογιού.

«Το όνειρο και το χαμόγελο της Μάνας είναι η ΕΙΡΗΝΗ», σύμβολο των γυναικών και των Μανάδων όλου του Κόσμου.

Ο Δήμαρχος της Μαρτυρικής Πόλης Καλαβρύτων

Αθανάσιος Παπαδόπουλος

Κωνσταντίνος Κούκιος:

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 2020

Πραγματικά έχουν περάσει 77 χρόνια από τότε, ακόμα ηχούν στα αυτιά μας το κλάμα, ο σπαραγμός και η οδύνη. Έχουμε καταδικάσει το φασισμό, τον έχουμε καταδικάσει με τη ζωή και τις πράξεις μας, μα πάνω απ’ όλα με τη καρδιά και τη ψυχή μας. Δεν ξεχνάμε όμως!!!

Στόχος της Δημοτικής Αρχής είναι να καταστήσει την Πόλη των Καλαβρύτων ως μια Πόλη ορόσημο για τον αντιφασιστικό αγώνα, από όπου και αν προέρχεται, ανεξάρτητα από την εποχή και τις πρακτικές. Το 2019 αναδείξαμε και αφιερώσαμε, την σφαγή των Καλαβρύτων, στην γυναίκα, το 2020 δώσαμε σάρκα και οστά στην γυναίκα ,μέσα από το σπουδαίο συμφωνικό ποίημα «ΕΙΡΗΝΗ» του εκλεκτού φίλου Διονύση Τσακνή και τη μοναδική Ερμηνεία της ‘Άννας Μονογιού.

Σας ευχαριστούμε, για την ανεκτίμητη προσφορά σας στον αγώνα κατά του φασισμού.

Σας ευχαριστούμε, για την ελπίδα που μας χαρίσατε μέσα από τις μελωδίες και το κείμενο.

Σας ευχαριστούμε, που δώσατε ‘’φωνή’’ στη φωνή μας για να ακουστεί το μήνυμα «ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ»

Κωνσταντίνος Κούκιος

Πρόεδρος ΔΗΚΕΚ – Σπήλαια Λιμνών

Διονύσης Τσακνής

Ευχαριστώ το δάσκαλό μου, μαέστρο Δημήτρη Αγραφιώτη για τις πολύτιμες συμβουλές του.

Τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κύριο Θανάση Παπαδόπουλο για τη στήριξή του.

Τον Πρόεδρο της ΔΗΚΕΚ και φίλο μου, κύριο Κωνσταντίνο Κούκιο, πάνω στην ιδέα του οποίου στηρίχθηκε το όλο εκχείρημα.

Την κυρία Άννα Μονογιού για την συγκινητική απόδοση του κειμένου.

Το μαέστρο κύριο Τάσο Συμεωνίδη για την υπομονή και το πάθος του.

Τους μαέστρους των Χορωδιών κύριο Δημήτρη Τυπάλδο και κυρία Λητώ Αμπατζή για τον τρόπο που αγκάλιασαν τη δουλειά μου.

Τους υπέροχους σολίστες μουσικούς και χορωδούς για την τέλεια απόδοσή τους και το ενδιαφέρον τους.

Τους φίλους Γιάννη Αναγνωστόπουλο και Κατερίνα Πονήρη συνεργάτες της ΔΗΚΕΚ για τη βοήθειά τους, στην οργάνωση της παραγωγής.

Τον επιμελητή της έκδοσης κύριο Δημήτρη Παναγιωτακόπουλο για το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Τη μεταφράστρια κυρία Μαρία Κιτροέφ για την εμπνευσμένη μετάφραση του κειμένου.

Και τέλος,

Το μόνιμο συνεργάτη και φίλο μου, Δημήτρη Μπέλλο, που έκανε για άλλη μια φορά, το έργο μου και δικό του.

«ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 – ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ»

1^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Με λένε Ειρήνη.

Το επίθετο έχει μικρή σημασία. Η καθεμιά μπορεί να βάλει το δικό της.

Μπορεί να είμαι απ’ το Δίστομο ή τη Κάνδανο, τη Βιάννο ή το Χορτιάτη.

Απ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας που βίωσαν τα κακό, μπορεί να είμαι.

Είμαι απ’ τα Καλάβρυτα.

Είμαι κόρη, γυναίκα ελεύθερη ή παντρεμένη.

Είμαι μάνα, αδελφή, είμαι φίλη συγγενής ή γειτόνισσα.

Είμαι η γυναίκα της Αντίστασης.

Ζούσα, ζω και όσο ζω θα έχω αυτό το όνομα.

Και μαζί, θα έχω ένα ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο ελάττωμα: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Εννιά του Δεκέμβρη του ’43, μπήκαν οι ναζί, στα Καλάβρυτα.

2^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Ο νους μας πήγε εύκολα στο κακό.

Τους ξέραμε. Έχει παρελθόν ο κατακτητής, δεν έρχεται απ’ το μέλλον.

Άρχισαν οι συζητήσεις μεταξύ μας: Τι θα κάνουν; Τι θ’ απογίνουμε!

Κάναμε το σωστό που μείναμε, ή μήπως να παίρναμε νωρίτερα τα βουνά;

Οι άντρες είναι συνήθως πιο εύπιστοι. Κουβέντες βουβές με τα βλέμματα.

Θολούρα του μυαλού, μπολιασμένη με φόβο, για το τι θ’ ακολουθούσε.

3^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Στο σπίτι μας έμενε ο επικεφαλής των ναζί. Δε μας ρώτησε. Επίταξη!

Έσερνε μαζί του κι ένα τραγί,

κι όταν τελείωνε με τα ουρλιαχτά στους αξιωματικούς του,

έβγαζε τα σύνεργα από ένα βαλιτσάκι και το ζωγράφιζε.

Φονιάς και ζωγράφος. Αλλοίμονο!

Ζωγράφισε και την ξαδέλφη μου την Αφροδίτη, τεσσάρων χρόνων μωρό,

ορφανό της επόμενης μέρας.

Να ξεμυτίσει απ’ την πόλη, δε μπορούσε κανείς.

Διπλοσκοπιές και περίπολοι παντού.

Και η απειλή ρητή: «Όποιος αποπειραθεί να φύγει, θα εκτελείται επί τόπου».

4^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Βράδυ της παραμονής.

Μια φήμη τούς θέλει να φεύγουν.

Είχαν κάψει όλα τα σπίτια των ανταρτών.

Σαν να είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους.

Μια άλλη φήμη, λέει πως τώρα έρχεται το μεγάλο κακό.

Αξιωματικοί και στρατιώτες, τρώνε, πίνουν και τραγουδάνε.

Το ’χουν συνήθειο οι φασίστες, το γλεντοκόπι, πριν το φονικό;

Τι να πιστέψεις; Κι ό,τι κι αν πίστευες τώρα, τι θα μπορούσες να κάνεις!

5^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Τι όνειρα να χωρέσουν σε μια τέτοια νύχτα!

Σε ποια ολόφωτα λιβάδια, μπορεί να ταξιδέψει ένα ταραγμένο μυαλό,

όταν στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται ο ακάλεστος εχθρός σου.

Εκείνος ξέρει! Εσύ όχι.

Εκείνος εξουσιάζει τη ζωής σου. Τη ζωή ολονών.

Πού να χωρέσει το όνειρο!

Οι καμπάνες χτύπησαν χαράματα.

Μια κουβέρτα, ψωμί για μια μέρα και «να μαζευτούν όλοι στο σχολείο».

6^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Δεν ήταν οι καμπάνες γιορτινές ή λειτουργίας.

Ούτε που πέθανε κανείς.

Ρυθμός αλλόκοτος, ακανόνιστος,

όμοιος με τους χτύπους της καρδιάς μας.

Έτσι πήραμε το δρόμο για το σχολείο.

Στη χειμωνιάτικη ομίχλη, γλιστρούσαμε μονάχες,

σκιές ανάμεσα σε σκιές,

σε παγωμένο κι άγνωστο προορισμό.

7^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Εκεί μας χώρισαν:

Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι αριστερά.

Άντρες κι αγόρια πάνω από τα δεκατρία, δεξιά.

Μια μάνα παρακαλάει το στερνοπούλι της να βάλει κοντό παντελόνι,

μη και φανεί μεγάλος και τον πάρουν μαζί με τους άντρες για όμηρο.

Έβαλε μακρύ. Κρύωνε. Τον πήγαν δεξιά με τους μεγάλους.

Ήταν δεν ήταν στα δεκατρία.

8^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Στις αίθουσες με τα γυναικόπαιδα, συνωστισμός και αλλοφροσύνη.

Λίγο μετά τις 9 το πρωί, άρχισε η μεταφορά των ανδρών.

Τους έβγαλαν από την πίσω πόρτα. Δεν τους είδαμε.

Σιωπηρή, υποχρεωτική πορεία. Κανένα περιθώριο διαφυγής.

Ποιος να βάλει με το νου του το καραβάνι προς το θάνατο!

Ποιος να σκεφτεί την θανάσιμη παγίδα!

9^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Μαύρα φίδια μάς έζωναν για τους άντρες και τα παλικαρόπουλα.

Και ξάφνου, μυρωδιά καπνού και τσούξιμο στα μάτια, φουντώνουν την ανησυχία.

Η μια στην πλάτη της αλληνής, να ιδεί πρώτη απ’ το παράθυρο

και να ουρλιάξει το μαντάτο.

Καίγεται η πόλη. Ολάκερη, απ’ άκρη σ’ άκρη.

Και το πλιάτσικο να πάει σύννεφο. Τι έβλεπαν τα μάτια μας!

Κι οι φύλακες να μας χτυπούν φονικά με τα κοντάκια στα πρόσωπα,

Να μην υπάρχουν μάρτυρες στο κακό που γίνεται σε σπίτια και περιουσίες.

Πού να το φανταστείς, πως ήταν το μικρότερο κακό.

10^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Κι εκεί ψηλά, στο χωράφι του Καππή, οι μελλοθάνατοι

ζητούν να μάθουν τι σκοπούς έχουν αυτοί

που είχαν ζώσει απ’ το πρωί τον τόπο μας

με τα μυδράλια στο χέρι.

Όχι, δεν πρόκειται να τους πειράξουν.

Να κοπάσει η φωτιά και θα τους αφήσουν, είπαν.

Στο λόγο της στρατιωτικής τους τιμής, είπαν.

Ποιο λόγο, ποια τιμή!

11^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Το σύνθημα ήταν τρεις φωτοβολίδες απ’ την απέναντι πλευρά.

11^η β ΑΦΗΓΗΣΗ

Οι χαριστικές βολές, κράτησαν πάνω από μιάμιση ώρα.

12^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Έφυγαν όπως ήρθαν.

Με θόρυβο και ιαχές.

Με τα λάφυρα απ’ το βιός μας

και τα χέρια λερωμένα, απ’ το νωπό αίμα των εκτελεσμένων.

Μαζί τους πήραν και τους δωσίλογους,

την ντροπή της πατρίδας μας,

που έσερναν πάντα στο πλευρό τους.

Αυτούς, που είχαν μάτια να βλέπουν τις χαριστικές βολές,

και γλώσσα, να δείχνουν τα πτώματα και να λένε:

«Αυτοί οι δύο γέροι πήγαν από συγκοπή».

13^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Είχαμε κι εμείς τη δική μας έξοδο. Ηρωική και πένθιμη.

Τώρα στ’ αφτιά μας βούιζαν νέα μακάβρια απ’ τη φωνή της Βασωνιάς, που κατέβαινε τη ρούγα:

«Μωρέ κουρούνες γυναίκες, σκότωσαν τους άντρες μας, στη Λάκκα του Καππή».

Το δρόμο τον ανηφορικό, τον κάναμε τρέχοντας.

Είναι να μισείς τα μάτια, που αντίκρισαν το θέαμα,

τ’ αφτιά, που άκουσαν κραυγές και κατάρες,

τα πόδια, που πάτησαν τη γη, με το πλημμυρισμένο αίμα.

14^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Είναι να απορείς με τη δύναμη των ανθρώπων.

Ποιον τρόπο βρίσκει η ανάγκη,

να ορμηνεύει το μυαλό, ποιον τρόπο το ένστικτο,

να βάζει τάξη, στο χαλασμό.

Πάνω στις κουβέρτες που είχαμε, μεταφέραμε τα πτώματα. Με τη σειρά.

Και δίναμε υποσχέσεις, σαν τελειώσουμε με τους δικούς μας νεκρούς,

θα ανέβουμε ξανά για τους νεκρούς των διπλανών μας.

Πώς να καταφέρει η δόλια, να κατεβάσει στο κοιμητήριο, πατέρα κι αδελφό, τον άντρα και το παιδί της!

Και πώς να πάρει μπροστά το σώμα,

να κουβαλήσει τέσσερα λατρεμένα άψυχα κορμιά!

Άρχισε να νυχτώνει και το μακάβριο καθήκον δεν είχε τέλος.

Το βράδυ, στα χαλάσματα που σιγόκαιγαν,

μοιραζόμασταν σιωπές, μίσος και απόγνωση.

Η θειά μου, είχε βγάλει το απόγιομα απ’ το παλτό του σκοτωμένου άντρα της

το ψωμί που είχε πάρει μαζί του,

το καθάρισε απ’ το αίμα και το μοίρασε.

Έπρεπε να είμαστε δυνατές για την επόμενη μέρα.

Να σκάψουμε και με τα χέρια ακόμα, αν χρειαστεί. Και χρειάστηκε!

15^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Με ό,τι είχαμε σκάψαμε. Αξίνες, σκεπάρνια,

στειλιάρια απ’ τον περίβολο του νεκροταφείου.

Κι άμα δε βρίσκαμε τα σύνεργα, ή τα χρειάζονταν πιο πολύ οι διπλανοί,

ακόμα και με τα χέρια.

Πώς να σκάψεις βαθύτερα την παγωμένη γη! Ίσα με δυο παλάμες το πολύ.

Και για να μην τους ξεσκίσουν τα όρνια, καθώς δεν τους σκεπάσαμε καλά,

ανεβήκαμε πάνω στους τάφους

και πατήσαμε το χώμα με τα πόδια.

16^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Ξαναήρθαν, Μεγάλη Παρασκευή του ’44.

Μας ειδοποίησαν οι αντάρτες: ανεβαίνουν ξανά, στα Καλάβρυτα.

Πήραμε φοβισμένοι τα βουνά

κι αφήσαμε τον Εσταυρωμένο μόνο του, στην εκκλησία.

Εκείνη τη χρονιά, δεν έγινε αποκαθήλωση, ούτε επιτάφιο συνοδέψαμε.

Δεν αναστήσαμε εκείνη τη χρονιά, όπως δε γεννήθηκε κι ο Χριστός,

εκείνο το Δεκέμβρη του ’43 στα Καλάβρυτα.

Την πόλη όμως, την αναστήσαμε ξανά. Τι κι αν ο έρωτας, έκανε χρόνια πολλά να την επισκεφτεί. Τα παιδιά, έπρεπε να ζήσουν. Ο αγώνας για τη ζωή είναι συνήθως νικηφόρος κι αυτό, είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να τιμήσεις αυτούς που έφυγαν. Ο χρόνος, στο τέλος, συμμαχεί με τον πόνο, χωρίς να τον νικήσει, χωρίς να τον σβήσει ούτε για μια στιγμή.

17^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Κοντά 90 χρονών είμαι

και κατά πως πάει, θα ζήσω όσο χρειαστεί,

για να εξιστορώ το φονικό.

Για όσα χρόνια ακόμα το τέρας γεννάει τέρατα,

και για όσα χρόνια ο εφιάλτης αλλάζει μάσκα,

εγώ θα είμαι εδώ, για να μιλάω και να ξύνω πληγές.

Δεν ξέρω παραμύθια για νεράιδες και πριγκιπόπουλα εγώ.

Μ’ αυτές τις αλήθειες, μεγάλωσα παιδιά και εγγόνια.

Και τα δισέγγονά μου τώρα.

Γιατί, άμα δεν προστατέψω τη μνήμη, θα με ’βρει ξανά το κακό.

Με όπλα ή με κοστούμια.

Δεν έχει μεγάλη διαφορά.

18^η ΑΦΗΓΗΣΗ

Περνώντας ο χρόνος

αναρωτιέμαι αν με λένε Ειρήνη ή Μάχη.

Το ’χω στο αίμα μου να μάχομαι τη λήθη.

Μπορεί να είμαι απ’ την Κοκκινιά, το Δοξάτο, το Κομμένο ή την Κλεισούρα.

Από μαρτυρικές πόλεις πολλές, μπορεί να είμαι.

Στα Καλάβρυτα είδα το φως.

Στα Καλάβρυτα είδα και μέχρι πού μπορεί να φτάσει το σκοτάδι.

Θύμα υπήρξα κι εγώ της κουκούλας και του μαυραγορίτη.

Ύστερα πάλι, σκέφτομαι, μην είμαι αδελφή της Γιουδήθ ή του Ιγκόρ.

Των χιλιάδων παιδιών που μαρτύρησαν απ’ τους φασίστες στα κρεματόρια.

Μην είμαι μάνα του Σωτήρη, του Γρηγόρη, του Παύλου Φύσσα , ή

όσων αθώων χάσανε τη ζωή τους απ’ τους επίγονους των ναζί, που σηκώνουν κεφάλι ξανά, στις μέρες μας!

Αλλά τι σημασία έχει ποια είμαι ακριβώς.

Ακόμα και αν ξεχάσεις το όνομά μου

φώναξέ με ΜΝΗΜΗ.

Αυτό, μην το ξεχάσεις ποτέ!

ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

ΜΑ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΑΝΤΑ ΜΕΝΕΙ

ΚΙ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΝΑ ΦΩΣ

ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΜΝΗΜΗ

ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΜΝΗΜΗ

ΑΣΒΗΣΤΗ ΜΝΗΜΗ._

https://www.kalavrytanet.com/ymnos-stin-kalavrytini-gynaika-cd-orosimo-…