Γράφει ο Κων-νος Κατσιάρης

«…..Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό:

Την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,

Το στέγνωμα της αγάπης:

Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…».

«Σαλαμίνα της Κύπρος» Γ. Σεφέρη.

Ο Λόγος τα Καμμένα Δάση, τα πρωτινά χρόνια, τα τωρινά και τα Φλογισμένα του μέλλοντος…

Οι Παλιοί έλεγαν, πώς στα καμμένα δάση, δεν πλησιάζεις νύκτα ποτέ. Γιατί εκεί ανοίγουν πόρτες, χωρίς τρίξιμο, έτσι ξαφνικά, από όπου σε αρπάζει χέρι ατσάλινο. Μόνο πού δεν είναι, όπως θα πίστευε κάποιος, χέρι με δαίμονα δάκτυλα, αλλά σκληρές άκρες, κόκκαλα πές, από κομμένο χέρι, ανθρώπινο, παλιά, όμορφο, εργατικό χέρι, έμπειρο σε χάδια, πού γυμνώθηκε από σάρκες με διαδικασία κουλουριασμένου κορμού, πού χαίνει άγρια κι’ ’αφύσικά ουρλιαχτά.

Προσοχή θέλει. Γιατί φωνή δεν θ’ ακούσεις, αλλά δεν χρειάζεται αυτήν για να τρελλαθείς. Αφού απέναντι σου στέκουν κόκκαλα με ολοστρόγγυλούς βολβούς ματιών πού αντανακλούν ακόμα φλόγες και σε παραλύει η τόση έντασις φρίκης!

Οι Καμμένοι πάνε μόνοι τους στην ΚΟΛΑΣΗΝ. Και άλλη έγνοια δεν έχουν, παρά να γραπώνουν τους άστοχους της νύκτας, για να μάθουν νέα των ανθρώπων τους. Και όπως δεν έχουν στόμα, παρά κρόταλα σιαγόνων ή άλλο τρόπο έκφρασης, σε καρφώνουν με τα μάτια του κρανίου τους, αργοσαλεύοντας και περιμένουν.

Μά ο τρόμος σου είναι αφύσικος, και έτσι δεν είσαι σε θέσιν να βγάλεις ανθρώπινον ήχο, όπου έχει λείψει σε αυτά τα πλάσματα, πού προβάλλουν από το χάος της ΚΟΛΑΣΕΩΣ ΤΩΝ.

Και πάς και εσύ χαμένος…

Στα καμμένα δάση, μη πλησιάζεις νύκτα ποτέ. Και αν από συμπόνοια θές ν’ ανάψεις κερί για εκείνους, όπου έχουν ξοδέψει και το τελευταίο μουγκρητό στο ανήκουστο μαρτύριο, να το κάνεις με ένα μικρό δένδρο, έξω από το σπίτι σου.

Φύτεψέ το και περίμενε τις νύκτες της Άνοιξης. Γιατί η ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΑΣΙΝΟ και οι εξοδούχοι της, τίποτα δεν λαχταρούν περισσότερο από αυτό.

Τα ακούς???

Και πάς και εσύ χαμένος…

Ως Επίλογο:

Καίουν και κατακαίουν τα δάση μας, τις ελιές μας, τα αμπέλια μας την γήν μας και όλοι μας φωνάζουμε και τρέχουμε σαν τις μαυροφόρες, «στον Ιησού που ξανασταυρώνεται», δηλαδή ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΒΑΘΜΟΝ ΚΑΛΑΣΕΩΣ.

Φωτιές-φωτιές πολλές, μακρύς ο κατάλογος.

Και Πολιτικοί μας, αντιμάχονται με λυσσώδεις και αηδιαστικές πολιτικές συγκρούσεις, Ιδεολογικών και κομματικών αντιπαλοτήτων και κομματικών «εχθροπραξιών».

Σκυλεύοντες στην καμμένη γή μας, αναζητώντας ψήφους. Κρίμας!!

Και στις υπηρεσίες του κράτους, κυριαρχούν άλλες αντιλήψεις, Δασικοί, Δασαρχεία, Πυροσβέστες, Πυροσβεστικοί, Υπουργοί, Υπουργεία, όλοι είναι σε θώκους βιλαέτια, καθ’ ένας έχει το δικό του «στρατηγικό σχέδιο» και Άγιε μου Σώστη Σώσε με... Αλλά δεν μας σώζει. Και τα δάση καίγονται…

Θα κλείσω πάλι με τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη:

«…Ποιος άκουσε καταμεσήμερα

το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα;

Ποιος καβαλάρης ήρθε

με το προσάναμμα και το δαυλό;

Καθένας νίβει τα χέρια του

και τα δροσίζει…».

Αλλά ακόμα και για την αδιαφορία προς τον διπλανό, προς την κοινωνία, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΤΕΛΕΙ, ο Σεφέρης έχει μιλήσει με τον αυστηρό τρόπο του. Αυτόν, που σε κάνει να σκέφτεσαι. Που σε θέτει προ των ευθυνών σου. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΥΝΑ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ.

«Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια για τίποτε». Καταλήγει.

Τραγικά αντίστοιχη η κατάσταση με το Σήμερα…».

--Κάτι μας λέει για τα δάκτυλα και τα απαίσια και προσβλητικά λόγια των αντιπάλων, πες εχθρών, πολιτικών εκλεγμένων στην Ελληνική Βουλή, όπου τους αναζητούμεν με ήθος, καλλιέπεια και βαθυστόχαστων λόγων, για να μαθαίνουμε εμείς και τα παιδιά μας, για να επικρατούν ο σεβασμός και αξίες μιάς ευγενικότερης κοινωνίας.

Άντι αυτών, ακούμε:

«Δεν ντρέπεσαι, είσαι ανίκανος, έχεις χρέη, η γυναίκα σου έχει μετοχές, θα φύγεις νύχτα, απέτυχες, και εκείνο το ειρωνικό περί αρίστων, δηλαδή εννοούν ότι είμεθα όλοι ίδιοι, όπως ο τεμπέλης και ο εργατικός είναι ίσοι, ο κουμπούρας μαθητής του δύο η του πέντε βαθμού, με τον μελετηρό μαθητή, όπου η καρέκλα του βγάζει νερό να πάρουν τον ίδιο βαθμό να εισέλθει στο πανεπιστήμιο και ο κουμπούρας και άλλα παρόμοια…». Δεν υπάρχει αιδώς, δυστυχώς.

Και οι συνεχείς καταστροφικές και μηδενιστικές πολιτικές δηλώσεις, λες και εμείς οι απλοί άνθρωποι, είμεθα τελείως βλάκες.

Και μας κατατάσσουν στην αντίληψιν της Θειάς μου της Αγγέλλως-- .

Η Υποκρισία των και η υποτίμησις της στοιχειώδους νοημοσύνης μας είναι απύθμενη.

Είναι όντως να θλίβεσαι. --

Άς μην νίβουμε τα χέρια μας στο αίμα των Φλογών της κολάσεως…

Είθε!!

Κων-νος Κατσιάρης,

Κρινοφυτινός Καλαβρυτινός.