Στις 28 Ιανουαρίου 1975 ανέλαβε υπηρεσία με προσωρινή τοποθέτηση στο εξατάξιο τότε, Γυμνάσιο Καλαβρύτων, ένας γυμναστής μαζί με τη γυναίκα του επίσης γυμνάστρια, συνοδευόμενος από τη φήμη του υπεραθλητή, ως πρωταθλητής του δεκάθλου.

Παράλληλα με το ύψος του, κοντά στα δύο μέτρα, αλλά και με τη σωματική του διάπλαση, φάνταζε στα μάτια μας σαν γίγαντας. Η όψη του όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, ήταν γλυκιά, με αγάπη, κατανόηση και συμπόνια. Με την κάθε του λέξη μετρημένη, με τις σκέψεις του σε σειρά και αλληλουχία, με το αίσθημα της δικαιοσύνης και την πειθαρχία ενός πρωταθλητή του δεκάθλου, με αγάπη και πάθος για τη δουλειά του και για τους μαθητές του και τις μαθήτριές του.

Στην πρώτη μας προσέγγιση η αμηχανία για το τι θα γίνει. Η δεύτερη σκέψη μας και συζήτηση πως θα τα καταφέρουμε στη γυμναστική; Το ζέσταμα, η προθέρμανση δηλαδή, ήταν ένα τροχαδάκι μέχρι τον τόπο της Εκτέλεσης και ασκήσεις . Τα «ανοίγματα» ήταν από τη γωνία του προαυλίου στου Τσαπάρα μέχρι τη βρύση που ξεκινάνει τα σκαλοπάτια για τον τόπο της Εκτέλεσης. Πρώτο, δεύτερο μάθημα και μετά η απλή βάδιση ήταν πολύ επώδυνη. Σκάμμα, βατήρες εκκίνησης, σφαίρες, ακόντια, σκυτάλες, βρέθηκαν όλα. Και έγιναν η καθημερινότητά μας

Με την όρεξη του νεοδιόριστου, πείσμα και υπομονή, μέθοδο και γνώση, ο στίβος έγινε η αγαπημένη μας ενασχόληση. Άλλοι έγιναν δρομείς, άλλοι άλτες, άλλοι ρίπτες, σχεδόν όλες και όλοι κάτι κάναμε. Και το παράδοξο όλων; Τα καταφέρναμε καλά.

Ο σπόρος που έπεσε ήταν αρκετός για να φυτρώσει η αγάπη για τα αγωνίσματα του στίβου και να έλθουν οι συμμετοχές και οι διακρίσεις σε αγώνες για αρκετά χρόνια μετά την μετάθεση του γυμναστή στην Πάτρα.

Γυμναστής, προπονητής στίβου, τεχνικός σύμβουλος, πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ σε μια λαμπρή, για τον Ελληνικό στίβο, περίοδο. Του Βασίλη Σεβαστή και της γυναίκας του Ελένης Κοντοδήμα που ξεκίνησαν την καριέρα τους και την οικογένειά τους με την πρώτη κόρη τους στα Καλάβρυτα που αγάπησαν και πρόσφεραν πάρα πολλά.

Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο Δάσκαλε

Βασίλειος Νικ. Σπανός