Στη διασκέδαση, στην παιδική και νεανική ψυχή αρμόζει, η αμφίδρομη τάση και βρίσκει αποκούμπι το κέφι και η χαρά.

Μέσα απ’ της προδιάθεσης το δρόμο, έρχονται οι στιγμές της ονειροπόλησης και πολλές φορές απ’ της γνώσης τη δύσκολη διαδικασία ξεφεύγεις για να ανταμώσεις τα «Ηλύσια πεδία» της λιγόλεπτης ευφορίας σου. Κι ήταν τότε, που δούλευες μέσα σου τις ιδέες και προσπαθούσες να δώσεις λύσεις στους νεανικούς προβληματισμούς σου. Και δεν ήταν άλλο τότε, παρά πώς, απ’ της δικής σου ζωής την πορεία θα έβρισκες τρόπους και μεθόδους τέτοιες, που να ικανοποιήσεις την όσο καλύτερα γινόταν ανάγκη του παιχνιδιού σου.

Αποκριές!.. Τα μασκαρέματα!.. Τα κρυφά πάρτι (γιατί άραγε;)!.. Οι χαρταετοί!..

Ένα συνεχόμενο παιχνίδι κεφιού και γλεντιού. Που προσπαθούσες να συμμετάσχεις με όσο το δυνατό μπορούσες καλύτερες συνθήκες. Φτιάχνοντας μόνος σου τις μάσκες… Ψάχνοντας τα παλιά μπαούλα να βρεις ρούχα για να «ντυθείς»… Τρέχοντας στις ποταμιές και στα ״βαρκά״ να κόψεις καλάμια για να κατασκευάσεις το χαρταετό σου. Αυτό το χαρταετό, που σου ’τρωγε ώρες και ώρες να τον πετύχεις, να τον διορθώσεις, να τον στολίσεις. Δένοντας σταυρωτά τα καλάμια, πετυχαίνοντας τα ζύγια, μεγαλώνοντας την ουρά, φτιάχνοντας μ’ αλεύρι και νερό κόλλα για το χαρτί

Και μετά από αυτή την πολύωρη και ״κοπιαστική״ διαδικασία, έτρεχες στο «Μύλο» ή στο «γηπεδάκι» ή πάνω απ’ τα «πευκάκια»… για να τον πετάξεις. Έβρισκες φίλους και γνωστούς. Μικρές παρέες, που γινόταν μια μεγάλη παρέα από παιδιά και νέους. Και γέμιζαν οι πλαγιές και τ’ «ανοίγματα» με ξεφωνητά, με παροτρύνσεις, με γέλια και πειράγματα. Κι άρχιζε ο «ανταγωνισμός» των «αιθέρων»…

Μόλις και υψώνεται ο χαρταετός του Γιώργη του Γουζούαση!.. Να τώρα τον ξεπέρασε του Σωτήρη του Γιοβά!... Του Θόδωρου του «Γέρου» κάνει τούμπες!.. Και ψηλότερα απ’ όλους του Θόδωρου του Κανακάρη!..

Εκείνος όμως που έχει κατακτήσει την «ύψιστη κορφή», είναι του Αντώνη του Γαλερίδη!!! Που έξυπνα είχε εφεύρει τον τρόπο, εύκολα να «ξεμπερδεύει» με τους «ανταγωνιστές» του.

Έδενε στην ουρά τού δικού του χαρταετού με ״μαεστρικό״ τρόπο, που δεν φαίνονταν, ξυραφάκια. Έφερνε τον χαρταετό του κοντά στο σχοινί του δικού σου χαρταετού και μπλέκοντας, με μια επιδέξια κίνηση, την ουρά του δικού του, σου έκοβε το σπάγκο… Και μετά… κυνήγα τον και παρακολούθησέ τον να δεις σε πιο χωράφι, μπαλκόνι, σκεπή ή δέντρο θα πέσει.

… Το παιχνίδι των χαρταετών, απ’ τα παιδιά και τους νέους της μικρής μας πόλης, που σκέπαζε τον ουρανό τις μέρες της αποκριάς, γύρω και μέσα απ’ τα διάφορα μέρη.

Ένα παιχνίδι, που κράταγε μέρες και μέρες. Με τα πολλά ευτράπελα και διασκεδαστικά. Με κείνη την παιδική σύγκρουση για την υπεροχή! Με μια αγωνιώδη αναζήτηση του καλύτερου! Μ’ ένα ντελίριο ενθουσιασμού να σε κατακλύζει στην κατάκτηση της επιτυχίας! Με την ικανοποίηση άπλετη να σε πλημμυρίζει απ’ το δικό σου επίτευγμα της δημιουργίας! Που είναι και το σημαντικότερο, συγκρίνοντάς το με τη σημερινή κατάσταση της βιομηχανοποιημένης εποχής, αφού όλα έτοιμα στα προσφέρει.

Ήταν αυτό που νιώθαμε εμείς τότε, πολύ περισσότερο, εκείνο δηλαδή τη χαρά της δημιουργίας! Το μεράκι που είχαμε βαθιά μέσα μας για τη συμμετοχή στο έθιμο της αποκριάτικης γιορτής. Το δέσιμο της παρέας της φιλικής, που μέσα απ’ της παιδικής ζωής τα «δρώμενα» έβρισκες στο βάθος τη ζεστασιά, τη θαλπωρή, την αγάπη!

… Τώρα η θύμηση ξετυλίγει το σπάγκο αυτών των χρόνων, που αν τύχει κι η ώρα το φέρει να ζεις αυτές τις στιγμές, πιο έντονα αναπολείς και «ζηλεύεις», ενώ η ζωή ״τραβά την ανηφόρα״!

Και το «σχοινί» όσο πάει και ξεδιπλώνεται…

Ας ψηλοφτάσει του καθενός ο χαρταετός στην πιο «γαλήνια» κορυφή!

Αμόλα… Καλούμπα!!! (Πρώτη δημοσίευση : Φ.τ.Κ., Φλεβάρης 1994, σελ. 3)