Μια μικρή, ʺφανταστικήʺ, ιστορία, που θα μπορούσε να είναι και πραγματική, για το συμβολισμό, το πνεύμα και το μήνυμα των ημερών!!!

«…Ήταν μόνο. Το είδε μπροστά από μια ολοστόλιστη βιτρίνα. Χάζευε… κοιτούσε… έβλεπε…

Το πλησίασε… Ένα μικρό αγόρι, προσφυγόπουλο φαινόταν, δέκα, δώδεκα χρονών…

• Μόνο σου είσαι, το ρώτησε.

• Ναι.

• Οι γονείς σου… τα αδέλφια σου…

• Πνίγηκαν στη μεγάλη, θυμωμένη θάλασσα.

Ένιωσε συμπόνια… ένιωσε θλίψη… ένιωσε ντροπή… ένιωσε αγανάκτηση… ένιωσε ενοχή…

• Τι δώρο να σου κάνω απ’ αυτά που κοιτάς, το ρώτησε για να απενοχοποιηθεί απ’ την κατάσταση στην οποία βρέθηκε.

• Θέλω τον πατέρα μου, τη μάνα μου και το αδελφάκι μου κύριε, είπε… κι απ’ το θλιμμένο του πρόσωπο αργοκύλησε ένα δάκρυ…

Έμεινε άφωνος, εμβρόντητος, σαστισμένος… μ’ ένα πόνο δυνατό στο στομάχι… Κι ο μικρός Χριστός, σκέφτηκε, σήμερα, πάλι θα δάκρυζε…

Γύρισε προς το προσφυγόπουλο… μ’ αυτό είχε γίνει άφαντο…»

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!

Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος