…Πάντα στη σκέψη η ενοχή……Και πώς αυτοί οι άνθρωποι για τους πλησίον τους το καταφέρνουν!..

…Θέλοντας να σε παρασύρουν στην προσφορά…

…Όταν διαπιστώνουν ότι ενδόμυχα τούτη την ανάγκη την έχεις…

…Όμως η προσφορά θέλει θυσία, θέλει δύναμη, θέλει βούληση, θέλει… και τι δε θέλει…

…Παραχώρηση είναι… στέρηση από κάτι… απαρνησιά είναι… κουρμπάνι στην κορφή του λόφου… δέσμευση συνέχειας…

…Αχ! και πώς αυτές οι δεσμεύσεις πάντα την «ανηφόρα» βρίσκουν…

…Και τη Δημιουργία…

…Κι όποτε έλθει ο λογισμός κι ο συλλογισμός, συντρόφι στην ώρα της μοναξιάς, τότε, βγάζω από του μυαλού το στύψιμο, τις λέξεις. Στολισμένες, τις αραδιάζω στο χαρτί, ζωγραφίζω την έκσταση και αφού παίξω μαζί τους … γίνετε και σεις κοινωνοί αυτού του ονείρου!...

…Αρκεί στο τέλος όλοι να ανταμώσουμε την ωραιότητα και την ευχαρίστηση…

…Αν όλα αυτά δίνουν έννοια σ’ αυτή την προσφορά τούτης της στιγμής κάποιοι ίσως τα ερμηνεύσουν ως θυσία στις ιδιαίτερες ώρες και το ονομάσουν Αρετή!..

…Γιατί είναι Αρετή να δίνεις… επειδή χρέος έχεις ως ενεργός πολίτης να δίνεις…

…Γι’ αυτό χαρακτηρίζεται ως Αρετή η ανιδιοτελής προσφορά, επειδή ακριβώς οφείλεται στο γεγονός της αποδοχής της θυσίας…

…Γιατί ως κυρίαρχη αρχή έχει του να δίνεις παρά να παίρνεις. Και που προτιμότερο θεωρείται, στην ηθική σφαίρα της εξήγησης , να υποφέρεις παρέα με τη στέρηση, παρά να νιώθεις το αγκάλιασμα της χαράς…

…Μέσα από αυτό το πνεύμα και τούτη η ״ενοχοποιημένη״ αναφορά, με αργοπορημένη συνέπεια με λέξεις λίγες, αλλά μ’ ΑΓΑΠΗ κι ένα χαμόγελο!...

(Στο Χρίστο Φωτεινόπουλο… χωρίς την άδειά του…)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος