γράφει η Γεωργία Κουτσιουρή

Εξήντα χρόνια μετά χτύπησε ξανά στο δημοτικό Δάφνης, το κουδούνι για την τάξη του '55. Οι μαθητές μαζεύτηκαν  στο προαύλιο του σχολείου, που λειτουργεί ακόμα σήμερα και διατηρεί την παλιά του αίγλη. Αφού άκουσαν το παλιό κουδούνι να χτυπά συγκεντρώθηκαν όπως τότε. Μόνο που τώρα δεν έκαναν την πρωινή προσευχή αλλά έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες με δυστυχώς πολλές απουσίες αλλά νεανική διάθεση. Γέλια, αγκαλιές αλλά και δάκρυα χαράς  από παλιές γνώριμες φωνές. Ο χρόνος, η ξενητειά, η απόσταση άλλαξαν τα πρόσωπα αλλά η ψυχή και τα μάτια αναγνωρίζονται και τα χέρια ανοίγουν για να υποδεχθούν τον συμμαθητή, τον φίλο, τον συμπαίκτη, τον συνοδοιπόρο στα αξέχαστα μαθητικά χρόνια.

Στην τελετή που ακουλούθησε σε αίθουσα του σχολείου όλοι διάλεξαν να καθίσουν στις θέσεις που κάθονταν και τότε. Τα λόγια από τους ομιλητές ξεσήκωσαν παλιές θύμησες, εικόνες από την παιδική ηλικία, ήχους  και μυρωδιές από εκείνα τα χρόνια που δεν γυρίζουν πίσω.

Στην αρχή διαβάστηκαν τα ονόματα, πάρθηκαν οι παρουσίες,ενώ στο άκουσμα αυτών που έφυγαν για πάντα η συγκίνηση ήταν μεγάλη.

Το λόγο πήραν ο κ. Δημήτρης Τράγκας διοργανωτής και ψυχή της τάξης, ο π. Αναστάσιος Φελεμέγκας πρωτοπρεσβύτερος στην Μητρόπολη Σαλαμίνας και ο Παναγιώτης Τσίπος συνταξιούχος δάσκαλος. Και τότε έκαναν την εμφάνισή τους η πλάκα και το κοντήλι, η υφαντή σάκα με τον πλεχτό προβαζό, και το μολύβι με τη μύτη φτιαγμένη από το κουζινομάχαιρο ή το ξυράφι του πατέρα. Ενώ στα αυτιά όλων ήχησαν τα τραγούδια που έλεγαν όλα τα παιδιά μαζί στον γυναικωνίτη της Αγίας Τριάδας κάθε Κυριακή.

Ιδιαίτερη μνεία έγινε στην πρώτη δασκάλα τους, την νεαρή τότε εκπαιδευτικό, κυρία Βασιλική Γιάνναρη-Σπηλιοπούλου, η οποία δεν παρευρέθηκε λόγω προχωρημένης ηλικίας, αλλά και στον δάσκαλό τους επί πολλά έτη,Χαράλαμπο Συριόπουλο, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή.

Έκπληξη της βραδιάς ο εγγονός της κυρίας Βασιλικής, Αναστάσιος Καρδαμάκης,νέος φοιτητής της Νομικής, που μίλησε όχι μόνο για τη δασκάλα αλλά και για τον άνθρωπο και την γιαγιά Βασιλική δημιουργώντας ρίγη συγκίνησης με την ορθή του σκέψη και το μεστό του λόγο.

Ο ίδιος νεαρός παρέλαβε και την τιμητική πλακέτα που δόθηκε τιμώντας το έργο της υπέροχης δασκάλας.  

Η βραδιά  συνεχίστηκε και με άλλες απονομές και έκλεισε με την υπόσχεση να συναντηθούν πάλι και να μην λείπει κανείς όσα χρόνια κι αν περάσουν.
 

Γ. Κουτσιουρή