άρθρο του Θεόδωρου Ν. Παπαδόπουλου

Η διάθεση δημόσιων κονδυλίων σε διάφορους κοινωνικούς, αθλητικούς ή και επιχειρηματικούς  φορείς δεν είναι ένα Ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά συγκεκριμένες, χώρες, γεωγραφικές περιοχές, κουλτούρες ή πολιτισμούς. Πρόκειται για ένα ευρύτερο φαινόμενο που έχει απασχολήσει τους ακαδημαϊκούς της διεθνούς βιβλιογραφίας.

Οι αποφάσεις της όποιας ανάπτυξης συνήθως αφορούν περισσότερους από τον φορέα που επιδοτεί ή επιχορηγεί και την επιδοτούμενη εταιρεία και περιλαμβάνει πολιτικούς που συχνά πρέπει να εγκρίνουν πακέτα για την κοινότητα [1].

Αν και μια ποικιλία προγραμμάτων είναι διαθέσιμα για τις κοινότητες, οι φορείς λήψης αποφάσεων έχουν περιοριστεί στον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν τα προγράμματα και κατανέμουν πόρους [2]. Η κατάσταση περιπλέκεται από το γεγονός ότι η όποια ανάπτυξη δεν είναι μια ορθολογική διαδικασία, αλλά μια πολιτική διαδικασία κατά την οποία «μια προνομιούχος ομάδα είναι σε θέση να αποσπάσει ανταμοιβές για αυτό που συνήθως κάνει»[1].Για να αποσπαστούν τα οφέλη η διαπραγμάτευση ή η άσκηση πίεσης θεωρούνται μικρότερες μορφές εξουσίας σε σχέση με την δυνατότητα του ενδιαφερομένου( επιδοτούμενου) να κατέχει τα απαραίτητα μέσα για να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλα ενδιαφερόμενα μέρη. Η ισχύς δηλαδή συνεπάγεται τη δυνατότητα να ξεπεραστεί η αντίσταση. [3]. Έτσι τα ενδιαφερόμενα μέρη με την υψηλότερη εξουσία έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν εξουσία επίλυσης του ζητήματος μέσω πολιτικών προσπαθειών. Οι αιτούμενοι την επιδότηση, που τελικά λαμβάνουν θετικό αποτέλεσμα, διαθέτουν πολλές πηγές εξουσίας με τις οποίες καθορίζουν τα αποτελέσματα και επηρεάζουν τους φορείς λήψης αποφάσεων.

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αναγνωριστεί ως σημαντικές επιρροές στις αποφάσεις επιδότησης και διευκολύνσεων. Μέσω του ελέγχου του περιεχομένου τους, βοηθούν στη διαμόρφωση της δημόσιας ατζέντας και των αντιλήψεων των υπευθύνων λήψης αποφάσεων. Η συμμετοχή των μέσων ενημέρωσης είναι σημαντική στον ρόλο της ενημέρωσης των τοπικών πολιτών σχετικά με θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος και αποτελούν καταλύτη για την υποστηρικτική διευκόλυνση επιδιώκοντας να δημιουργήσουν δημόσια υποστήριξη για επιδοτήσεις[4] .Συχνά προωθούν τις επιδοτήσεις παρουσιάζοντας το κόστος και τα οφέλη των επενδύσεων κατά τρόπο που υποστηρίζει τις αξιώσεις των υποστηρικτών, ενώ αγνοεί τις αξιώσεις των διαφωνούντων, δυσφημίζοντας τους ως εχθρούς της προόδου [5]. Οι πολιτικοί έχουν τρεις πρωταρχικούς στόχους. Να μεγιστοποιήσουν τις ψήφους, να κερδίσουν επανεκλογή και να κερδίσουν υψηλότερα αξιώματα. Οι πολιτικοί έχουν εξουσιοδοτηθεί μέσω εκλογών και Εθνικών καταστατικών να καθορίζουν τα κυβερνητικά έργα και τις δαπάνες, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν και την ευχέρεια αποφυγής ευθυνών αποτρέποντας τη συσχέτιση τους με μια μη δημοφιλή αποτυχία [7]. Ωστόσο, οι φίλαθλοι - πολίτες , οι οποίοι είναι γενικά ανοργάνωτοι, δεν φαίνεται να έχουν εξουσία, παρά τους ισχυρισμούς των πολιτικών ότι οι αποφάσεις τους για την υποστήριξη των επιδοτήσεων επηρεάστηκαν από τους θαυμαστές[8]. Αν και το ευρύ κοινό θεωρητικά κατέχει την τελική εξουσία επί των κυβερνητικών αποφάσεων, στην πράξη αυτή η εξουσία έχει εκχωρηθεί σε εκπροσώπους που εκλέγονται από το κοινό να κάνει επιλογές πολιτικής. Εξάλλου η απάθεια και η παραίτηση του κοινού από τον έλεγχο διάθεσης των επιδοτήσεων οφείλεται στην εδραιωμένη πίστη ότι αυτές θα εγκριθούν παρά την απόρριψη των ψηφοφόρων.[9]

Παπαδόπουλος Ν. Θεόδωρος

Αντλήθηκαν από τις παρακάτω βιβλιογραφικές πηγές.

[1] Kantor, (1995)

[2] Kantor, 1995; Spindler & Forrester, 1993; Wolman & Spitzley, 1999)

[3] Mitchell et al., (1997)

[4] deMause, 1999 & Fort, 1997& Silver,1996).

[5] Blair & Swindell, 1997; Burbank, Heying, & Andranovich, 2000; Goldberg, 1998)

[6] Kalich (1998)

[7] Johnson, (1982)

[8] Rich, 1998· Wilson, (1994)

[9] Euchner, 1993, Sidlow & Henschen, (1998