Η αλήθεια είναι, ότι τα όσα παρακολουθήσαμε χτες στο βίντεο με την κουβεντούλα στη Σπάρτη, που οδήγησαν στην αποπομπή από την κυβέρνηση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιου Λιβανού και τη διαγραφή από τη ΝΔ του δημάρχου Σπάρτης Πέτρου Δούκα, δεν μας εξέπληξαν.

Είναι κοινό μυστικό ότι τέτοιες συζητήσεις με τέτοιο ύφος, γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται κατά κόρον. Ίσως πολλοί από εμάς, εκούσια ή ακούσια, να έχουμε γίνει και μάρτυρες τέτοιου είδους συζητήσεων.

Στους δήμους, αυτοί που συνήθως διοργανώνουν τέτοιου είδους συζητήσεις, είναι οι λεγόμενοι "ψευτοθεσμικοί"... Άτομα χωρίς κανέναν απολύτως ουσιαστικό θεσμικό ρόλο. Έχουν φροντίσει όμως, συνήθως μέσω συλλόγων, που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από κλειστά ολιγομελή κλαμπ που αλληλοψηφίζονται, να βγάζουν προς τα έξω την εντύπωση ότι είναι θεσμικοί που ενδιαφέρονται δήθεν για το καλό του τόπου. Στην ουσία όμως, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους και η αυτοπροβολή τους. Είναι αυτοί, οι ίδιοι και οι ίδιοι, που άσχετα αν τον έχουν στηρίξει ή όχι, γίνονται συνδαιτημόνες του εκάστοτε δημάρχου.

Η συνταγή για να πετύχουν το στόχο τους είναι απλή και δοκιμασμένη.

Κατ' αρχάς επιλέγουν τον δήμαρχο, εν δυνάμει υποψήφιο θύμα τους και εντοπίζουν τις αδυναμίες του.

Γνωρίζουν ότι, όπως πολύ σωστά έγραψε χθες η Γιώτα Κοντογεωργοπούλου στο άρθρο "Σε καίω, σε εξαγοράζω, το ξεχνάς. Οι πολίτες διασκεδάζουν αφάνταστα τους Καίσαρες στα «γαλάζια» ανάκλιντρα" στο thebest.gr,

"δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να τρελαθεί από την καρέκλα. Κάποια στιγμή αυτή γίνεται προέκταση του πισινού του, όρος του βίου του, αρχή και τέλος της σκέψης του, κατοχύρωση της προσωπικότητάς του. Τόσο που δεν μπορεί καν να αναπολεί κάτι άλλο, πέρα από μια παλιότερη καρέκλα, ή την μέθοδο με την οποία ξανακάθισε σε αυτήν. Είναι τόσο μεγάλο αφροδισιακό η εξουσία που παίρνει ή νομίζει ότι παίρνει  κάθε μεγάλος ή μικρός παραγοντίσκος στα χέρια του με την ψήφο του Έλληνα πολίτη, που χάνεται κάποια στιγμή ο εγκέφαλός του στην αλαζονεία, στην έπαρση, στην αίσθηση της ιδιοκτησίας επ΄αυτού που τον  έφερε στη θέση που «ζεσταίνει».".

Έτσι, εκμεταλλευόμενοι την "'έπαρση" και την "αλαζονεία" του συνήθως "ανασφαλούς" δημάρχου θύμα τους, οι εκάστοτε "ψευτοθεσμικοί", τον φέρνουν συνδαιτημόνα στο τραπέζι. Συνήθως σε δημόσιους χώρους, ταβέρνες κλπ, αφενός μεν για να τους βλέπει ο κόσμος και να ενισχύεται η... "ψευτοθεσμικότητά τους", αφετέρου για να τον εκθέσουν δημόσια.

-Και βάλε ένα τσίπουρο να πιούμε...

-Τι ωραία που τα λες δήμαρχε!

-Μόνο εσύ μπορείς να τα κάνεις αυτά δήμαρχε!

-Ευτυχώς που έγινες δήμαρχος...

Και πλέκεται εδώ  η "εποποιία"  και το δήθεν εγκώμιο του δημάρχου...

"Τσιμπάει" τότε ο δήμαρχος και συνεχίζει...

-Ξέρετε τι τραβάω εγώ κάθε μέρα; (απαντά προσπαθώντας να πείσει μάλλον τον εαυτό του ότι κάνει μεγάλη θυσία για τον τόπο)

-Φέρε μας άλλο ένα τσίπουρο γέμισε και το ποτήρι του δημάρχου.

-Εσύ είσαι το μέλλον του τόπου δήμαρχε! (δεν πα' ναναι ο δήμαρχος 200 χρονών; Πιστεύει ότι αυτός είναι το μέλλον... οπότε ας του τονώσουμε λίγο την αυτοπεποίθηση...)

-Αυτοί που είναι απέναντί σου δήμαρχε και σε κριτικάρουν αποτελούν "αγκάθια" για την εξέλιξη του τόπου δήμαρχε...

-Και να τα γέλια και να τα τσίπουρα...

"Έχουν πολλά να θυμηθούνε αυτοί που έστειλες πολίτη στη Βουλή και στα Δημαρχεία. Αυτοί που προεκλογικά σέρνονται πίσω σου και μετεκλογικά σε  κοιτάζουν σαν να είσαι σαπρόφυτο. Αυτοί που  τους εκλέγεις για να σε σώσουν και όταν σε σκοτώνουν, σκέφτονται πώς θα σου δείξουν μια επιταγή, έκτακτη, για να ξεχάσεις ποιος είσαι και να ξεσκονίσεις την καρέκλα τους ξανά. Για να ξανακαθίσουν τους μαθημένους σε αυτήν πισινούς  τους. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της πολιτικής στην Ελλάδα σήμερα". (Δανείζομαι και αυτή την παράγραφο από το άρθρο της κας  Γιώτας Κοντογεωργοπούλου).

Βασίλης Χρ. Αποστολόπουλος