του Γεράσιμου Ρηγόπουλου ιατρού, τ. Προέδρου του «Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου»( 1989-2000), μέλους της κίνησης «1821- Τιμή στη Λαύρα». 

Στο φύλλο του Οκτωβρίου της Καλαβρυτινής εφημερίδας «Ώρα των Καλαβρύτων», ο πρόεδρος της ιστορικής «Παγκαλαβρυτινής Ένωσης», κ. Δημήτρης Βαρβιτσίωτης, εκτός των άλλων κάνει αναφορά και στο βιβλίο που επρόκειτο να εκδώσει το 1996 η τότε Νομαρχία Αχαΐα με τίτλο: «Αχαΐα-Ιστορία-πολιτισμός-περιβάλλον», στο οποίο όχι μόνο υποβαθμιζόταν η τοπική μας ιστορία, αλλά, κυριολεκτικά, σβηνόταν. Και το χειρότερο ήταν πως θα χρησιμοποιούταν ως βοηθητικό σχολικό βιβλίο και παράλληλα ως «ιστορική πηγή» από τους λάβρους κατά της Λαύρας.

Αναφέρει ο κ. Βαρβιτσίωτης πως «από το τεράστιο κύμα των αντιδράσεων αποσύρθηκε», χωρίς να μας λέει ποιοι τότε πρωτοστάτησαν να επιτευχθεί αυτό και για ποιους γράφτηκε στο «Παγκαλαβρυτινό Βήμα»: «Οι Καλαβρυτινοί θα σας ευγνωμονούν». Επειδή η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, με παρόμοιες καταστάσεις, θα κάνω περιληπτική αναφορά στο γεγονός αυτό, για παραλληλισμό και παραδειγματισμό.

Η αείμνηστη Μαρία Μασαρά, αντινομάρχης τότε, είχε κάποιες πληροφορίες για το περιεχόμενο του εν λόγω βιβλίου, που κρατιόταν μυστικό και ήταν έτοιμο να εκδοθεί, μετά την παράδοσή του από το Πανεπιστήμιο Πατρών στη Νομαρχία την 27^η Ιουνίου 1996. Μπόρεσε κρυφά ένα Σάββατο να παραβιάσει το συρτάρι που φυλασσόταν και έτρεξε να το φωτοτυπήσει. Την άλλη κιόλας ημέρα μου έφερε το αντίγραφο και μου είπε με φανερή αγωνία: «κάντε κάτι σαν Σύλλογος». Το διάβασα σύντομα και αμέσως πήρα τηλέφωνο το Γενικό Γραμματέα του Συλλόγου, Νίκο Σακελλαρόπουλο, ο οποίος ασχολούταν από τότε με θέματα ιστορίας.

Αφού ενημερώσαμε και τα υπόλοιπα μέλη του Δ. Σ., όπως και σε άλλα συμβούλια, ξεκινήσαμε ένα ιδιαίτερα δύσκολο και πολύμηνο αγώνα, με κάθε μέσο (Ενστάσεις, ψηφίσματα, υπομνήματα, δημοσιεύματα κλπ). Είχαμε να αντιμετωπίσουμε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο που το είχε εγκρίνει, το Πανεπιστήμιο Πατρών στο οποίο είχε ανατεθεί η συγγραφή του, τον αείμνηστο Βασίλη Λάζαρη που είχε γράψει το ιστορικό μέρος, γνωστό για τις θέσεις του, και τη Νομαρχία Αχαΐας η οποία επέμενε να το εκδώσει με υπερβολική μάλιστα δαπάνη. Για τον αγώνα που κάναμε θα αναφέρω, ενδεικτικά τι έγραψε σε επιστολή του (25 Απριλίου 1997) στο Σύλλογο ο αείμνηστος Νώντας Σακελλαρόπουλος, γνωστός συγγραφέας και ιστορικός: «Κύριε πρόεδρε. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα του πολυθρύλητου και πολυσυζητημένου βιβλίου «Αχαΐα-Ιστορία-πολιτισμός-περιβάλλον» και θέλω ως Καλαβρυτινός να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ ολόθερμα για τη σωστή, τεκμηριωμένη και εύστοχο αντιμετώπιση του Προβλήματος…».

Εκτός των άλλων ενεργειών μας ζητήσαμε τη συνδρομή και από όπου αλλού νομίζαμε. Ενδεικτικά αναφέρω: επεδίωξα προσωπικά και συνάντησα τον αείμνηστο τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, εκμεταλλευόμενος τη γνωριμία που είχα μαζί του, ο οποίος, παρά το ενδιαφέρον του, μου δήλωσε πως είναι αναρμόδια η Προεδρεία. Επικοινωνήσαμε με τον αείμνηστο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, ο οποίος έστειλε δριμύτατη επιστολή διαμαρτυρίας με την οποία ζητούσε την άμεση απόσυρσή του ως απαράδεκτο…». Ζητήσαμε τη συνδρομή του βραβευμένου από την Ακαδημία Αθηνών ιστορικού, αείμνηστου Κ. Τριανταφύλλου, οποίος σε δημοσίευμά του στον τύπο το χαρακτήρισε «απαράδεκτο από κάθε πλευρά».

Ο Δήμος δυστυχώς και τότε αδράνησε, δεν ήθελε προφανώς να συγκρουστεί με τη Νομαρχία. Καθυστερημένα έκανε μια απλή διαμαρτυρία. Από τους τότε Βουλευτές, που είχαμε αποταθεί, μόνο ο Δ. Κατσικόπουλος και ο Ν. Νικολόπουλος έκαναν σχετική διαμαρτυρία.

Ο Σύλλογος που κυρίως μας συμπαραστάθηκε ήταν η ιστορική «Παγκαλαβρυτινή Ένωση. Ήρθαν στην Πάτρα οι αείμνηστοι Παν. Παπαϊωάννου και Σπ. Πολυδώρου (πρόεδρος και Γραμματέας), πήγαμε μαζί στο Νομάρχη και διαμαρτυρηθήκαμε έντονα, στείλαμε και νέες από κοινού διαμαρτυρίες, και πολλά άλλα. Μετά απ’ αυτόν τον μακρόχρονο αγώνα τελικά αποσύρθηκε, παρά τις κάποιες ασήμαντες βελτιώσεις που είχαν γίνει.

Επειδή στο θέμα αυτό συμβαίνουν και τώρα ίδια και χειρότερα σκεφτήκαμε με το Νίκο Σακελλαρόπουλο να κάνουμε μια παρόμοια προσπάθεια, αφού από πουθενά δεν βλέπαμε αντίδραση και έτσι ξεκίνησε η άτυπη κίνησή μας, στην οποία προσχώρησαν και αρκετά άλλα σημαντικά πρόσωπα, χωρίς καμιά απολύτως υστερόβουλη σκέψη. Μοναδικό κίνητρό μας η αγάπη μας και το ενδιαφέρον μας για τον τόπο καταγωγής μας, για τον οποίο θεωρούμε πως η ιστορία του είναι το πιο πολύτιμο που διαθέτει.

Δυστυχώς αυτή τη φορά όχι μόνο δεν βρήκαμε συμπαράσταση από πουθενά, αλλά η κίνησή μας αντιμετωπίζεται από Περιφέρεια και Δήμο, όχι μόνο αδιάφορα, αλλά και εχθρικά. Και το χειρότερο χωρίς ενδιαφέρον από Συλλόγους και γενικότερα τον Καλαβρυτινό κόσμο. Έτσι η Ιστορία του αιματοβαμμένου τόπου μας από μεγάλη θα γίνει μόνιμα πλέον μικρή και η ευθύνη θα βαρύνει όλους μας.