Οι εικονιζόμενες πινακίδες οδοσημάνσεως, ακοίμητοι φρουροί, ιστάμενοι αγέρωχα εις το οροπέδιον τής περιοχής του Πριολίθου Καλαβρύτων, πέρα από την επισήμανσιν κατευθύνσεων διά πεζούς καί εποχουμένους, απετέλεσαν διά εμένα πηγή συγκίνησις. Μεγάλης. Όταν, διαβάτης εις την περιοχή, έμεινα κοιτάζοντας ριγώντας την σιωπηλή ένδειξιν «Κάτω Κλειτορία», όπου εθύμιζεν σε κάθε τρίτο την ύπαρξιν τής ιδιαιτέρας Πατρίδος μου, όπου είναι τα Κρινόφυτα Καλαβρύτων. Αυτονόητον καί επουσιώδες διά πολλούς, αλλά εις τα μάτια μου, ήταν μιά κραυγή «ΕΔΩ είναι τα μέρη σου ! Υπάρχουν καί θα το μαθαίνουν όλοι» !

Αλλά όχι, πιά. Οι πινακίδες αυτές έπεσαν θύμα τού καθήκοντος τού Νεοέλληνα. Που πιστεύει ότι κάθε δημόσιο αγαθό ή κοινό αντικείμενο, είναι αναλώσιμο ! Αφού δεν χρειάζεται στον ίδιον, ας μη το έχει κανένας ! Απόλυτη ασέβεια, πολιτιστική βαρβαρότητα, αγένεια εις τον τόπον καί τους ανθρώπους του, αλλά ΚΑΙ στην ιστορία τής υπάρξεώς του.

Η Κλειτορία υπήρξεν από αρχαιοτάτων χρόνων, μεγάλη και ηρωϊκή πατρίδα πολλών σπουδαίων γόνων της. Ας έχει την σημερινή της ασχήμια, διά την οποίαν έχω να υποδείξω ότι πρέπει όλοι οι αγαπητοί Κλειτόριοι ν’ αναπαλαιώσουν τα σπίτια των και κάθε επικείμενη οικοδόμησις να είναι πέτρινη, κλασσικού ρυθμού. Η ανάλογη συμπεριφορά τών Ζακυνθινών είναι οδηγός διά όλους. Ο τόπος μας, οφείλει να έχει την ιδικήν του ταυτότητα.

Η πινακίδα με την ένδειξη «Κάτω Κλειτορία-- Kato Kleitoria», πρέπει να στέκει εις την θέσιν της, ως Ακρίτας, να επισημαίνει σε κάθε περαστικόν την ύπαρξιν και δόξαν του Αρχαίου Κλείτωρος. 

Οι φορείς της Κλειτορίας, Κοινότητα, Σωματεία και Σύλλογοι, έχουν ιερόν καθήκον.  

Σήμερον, μιά δεύτερη πινακίδα σήμανσις, εις το αυτό σημείον στέκει αποκαθηλωμένη, σαν ένα ακόμα ξέφτι, που αντί διά τόπον δείχνει την αδιαφορία τών κατοίκων τής περιοχής, σαν ικεσία, παράπονο καί κραυγή:   

Άνθρωπε-Άνθρωπε, διατί με διώκεις;;  

Ταξιδευτής εγώ, ψυχανεμίστηκα τον γόον της, θαρρείς καί ήταν αντίλαλος στις γύρω ρεματιές. Ήταν 13 Μαϊου 2018 όταν έγινα μάρτυρας αυτής τής βαρβαρότητας. Παρ’ ότι ταπεινωμένη, αυτή η πινακίδα σηματοδοτούσε υπερηφάνεια και πρόσφατες δόξες, όταν έλαμπε χαρούμενη, σαν φίλος τών περαστικών κατευοδώνοντας διαβάτες, πεζοπόρους και εποχούμενους, στην σωστή πορεία, όπου αυτή δεν έπαυε να υποδεικνύει. Με πήρε το παράπονο. Διατί να ζεί ο τόπος μας τόση παρακμή; Διατί οι άνθρωποι δεν σεμνύνονται από τα δημόσια αγαθά??

Καί σαν να είχα χρέος (ΣΣ: Που νομίζω ότι το είχα στ’ αλήθεια, εις την θέσιν όλων μας) εθεώρησα καλόν να αποθανατίσω το αγέρωχον τής παρουσίας αυτού τού πολιτιστικού στοιχείου. Ίσκιος καί σώμα τού τόπου μας, που μού ψιθύρισε παράπονο:

«Μη με λησμονείς»! !

Με αυτά τα έντονα συναισθήματα να με συνέχουν ακόμα, απευθύνω έκκλησιν, εις τους αγαπητούς συμπατριώτες μου, όπου γης Κλετόριους, μήπως καί καθ’ ένας χωριστά ή όλοι μαζί, ενδιαφερθούμε διά την συντήρησιν, διατήρησιν καί σωτηρίαν αυτού τού ελάχιστου πολιτιστικού στοιχείου, ένδειξις τού τόπου μας, αλλά καί τής αγάπης μας διά αυτόν.
 
Σαν αρχή τής κοινής προσπάθειας, διαθέτω σαν συμμετοχή, είκοσι πέντε ευρώ δια τις δαπάνες τής κοινής μας φροντίδας. 

Τελειώνοντας εύχομαι να υπάρξει συλλογικό ενδιαφέρον, κάτι όπου θα αποτελεί τιμή διά όλους μας. 

Νέα Σμύρνη Αττικής 29-5-2018
Κων/νος Κατσιάρης.