Μετά την χούντα, στα Καλάβρυτα υπήρξε ένας μοίραρχος της χωροφυλακής, που προφανώς επειδή αντιπαθούσε τους "φακέλους των αντιφρονούντων", δεν τους διαβίβαζε ως όφειλε όλους στο στρατό, όταν έφταναν εκεί οι νέοι από τα Καλάβρυτα.

Ξέρω δύο τουλάχιστον περιπτώσεις.

Μία του αδελφού μου και μία του Γιώργου του Κουτσομίχαλου...

Έτσι συνέβη το απίστευτο για την εποχή.

Ο αριστερός Γιώργος, γιος του αριστερού Μιχάλη, έγινε Ίκαρος.

Με αγάπη και δέος τον βλέπαμε και τον ακούγαμε, να πετά το F-104 χαμηλά πάνω από τα Καλάβρυτα.

Κάποια στιγμή, εγώ φοιτητής και αυτός νεαρός πιλότος στον Άραξο, αποφασίσαμε με πόλο έλξης την εντυπωσιακή καφέ σπορ toyota celica του Γιώργου, να κάνουμε το τραπέζι σε δυο καλαβρυτινά κορίτσια που φλερτάραμε τότε... 

Φτάνουμε σε μια ταβέρνα στην περιοχή της Πλατανιώτισσας και ξημερώματα γυρίζαμε στα Καλάβρυτα τραγουδώντας. Τα δυο κορίτσια στο πίσω κάθισμα κι εγώ δίπλα στον οδηγό. Κάποια στιγμή η celica ανατρέπεται, κάνει αναστροφή και ξανακάθεται στις ρόδες της. Τα κορίτσια πίσω ουρλιάζουν, εγώ άφωνος κι αυτός ατάραχος.

Εννοείται ότι είμαστε όλοι καλά και ξεκινάμε με το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο για τα Καλάβρυτα. Στο χωματόδρομο μέχρι την Γουμένισσα τρέχει σαν τρελός κυνηγώντας έναν λαγό που έχει πέσει στα φώτα μας. Στις φωνές μου γιατί το κάνει, μου απαντά ψυχρά "θα τον άφηνα να ξεφύγει το λαγό λες;"

Όταν φτάσαμε στα Καλάβρυτα είχε ξημερώσει. Αφήσαμε τα κορίτσια σπίτια τους και μου λέει: "Πάω στην Αθήνα, θα γυρίσω αργά το βράδυ με το αμάξι φτιαγμένο. Πες στη μάνα μου ότι με κάλεσαν εκτάκτως από τον Άραξο". 

Το έκανα.

Προς το μεσημέρι ένα F-104 πέταξε χαμηλά πάνω από τα Καλάβρυτα και όλοι (και η μάνα του μαζί), ως συνήθως είπαν , "ο Κουτσομίχαλος!!!".

Γύρισε, όπως είχε πει το βράδυ, με το αμάξι έτοιμο. Το F-104 του πρωινού, ήταν φίλος του από τον Άραξο, που εκτελούσε εντολή του.

Κανείς εκτός των τεσσάρων μας και κυρίως οι γονείς των κοριτσιών, δεν έμαθαν ποτέ για το ατύχημα.

Το διηγούμαι τώρα, που αυτός κάπου εκεί ψηλά, πιο ψηλά από τις συνήθεις πτήσεις του, μας κοιτά με το άφοβο ύφος του και το γαλήνιο και καλόκαρδο χαμόγελό του, που απλόχερα μας χάριζε.

Ο Κουτσομίχαλός μας...

Ένας φίλος του