Γεννήθηκα, μεγάλωσα και περπάτησα σπιθαμή προς σπιθαμή τούτον τον Μαρτυρικό Τόπο.

Ανηφόρισα πάμπολες φορές στο Λόφο του Καπή και κάθε φορά ένιωθα το ίδιο ρίγος να με διαπερνά.

Το αίμα εκατοντάδων προγόνων μας, συνεχίζει να ''αχνίζει'' και να με γεμίζει με την ιερή υποχρέωση, να παλεύω για τη δικαίωσή τους.

Αυτήν την ανηφόρα προς τον Τόπο της Εκτέλεσης, έχω τάμα να την βαδίζω κάθε Δεκέμβρη της ζωής μου, ελεύθερα, χωρίς απαγορεύσεις και περιορισμούς.

Να ακούω τα βογγητά των νεκρών μας και τους λυγμούς των γυναικών και των παιδιών του Ολοκαυτώματος του 1943.

Αυτή μου την ανάγκη, δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου τη στερήσει.

Οι...υψηλοί επισκέπτες, οφείλουν να έπονται και να ακολουθούν.

Εμείς οι Καλαβρυτινοί μπροστά και οι λοιποί από πίσω.

Δεν χρειάζομαι...κάρτες και διαπιστευτήρια για να προσκυνήσω τα Μαρτυρικά Χώματά μας.

Και σε όποιους δεν αρέσει...να φύγουν και να πάνε αλλού!!!!

Μια Καλαβρυτινή.