άρθρο του Β. Χ. Αποστολόπουλου

Η Δημοτική Ενότητα Αροανίας, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αδικημένη και η πλέον εγκαταλελειμμένη από πλευράς έργων, δημοτική ενότητα του Δήμου Καλαβρύτων.

Πριν από λίγο καιρό διέσχισα το οδικό δίκτυο της περιοχής, η κατάσταση του οποίου κάνει τα αντίστοιχα οδικά δίκτυα της υποσαχάρειας Αφρικής να φαντάζουν σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι. Η κατάσταση του οδοστρώματος επιεικώς απαράδεκτη. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες, νεροφαγώματα και μικροκατολισθήσεις, επικίνδυνοι για την ασφάλεια των διερχομένων οχημάτων και των επιβατών. 

Τι και αν η δημοτική ενότητα Αροανίας αποτελεί την καρδιά της πρωτογενούς παραγωγής της περιοχής μας; Η ήδη υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής των κατοίκων καθημερινά υποβαθμίζεται περεταίρω. Άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου, έχουν να αντιμετωπίσουν την αδιαφορία δήμου και πολιτείας. 

- Πως ζείτε εδώ; Ρώτησα έναν κάτοικο της περιοχής που είχε βγάλει το κοπάδι του για βοσκή.

- Εμείς ξέρουμε!!! Μου απάντησε.

- Γιατί δεν διεκδικείτε; Γιατί δεν απαιτείτε από δήμο και πολιτεία να κάνουν τα αυτονόητα; ρώτησα.

- Ποιος να διεκδικήσει; Μου απάντησε. Η περιοχή έχει ερημώσει. Οι νέοι έχουν φύγει και ούτε θέλουν να γυρίσουν πίσω. Με το ζόρι επισκέπτονται Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι και για λίγες μόνον ημέρες, τους ηλικιωμένους γονείς, που αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν τις μισοερειπωμένες πατρικές εστίες.

- Με τα φάρμακα; τους γιατρούς; αν αρρωστήσει κανείς εδώ τι γίνεται; ρώτησα με εμφανή αμηχανία.

- Όσον αφορά τα φάρμακα, ε, κάποιος θα τύχει να πάει Καλάβρυτα ή Τρίπολη να μας τα γράψει μου απάντησε. Αν αρρωστήσει όμως κανείς και χρειαστεί άμεσα ιατρική βοήθεια, θα δούμε τι θα κάνουμε μου είπε... 

Φυσικά δεν τόλμησα να ρωτήσω ούτε για ATM, ούτε για δημόσιες υπηρεσίες, ούτε για τα καθημερινά ψώνια. Πράγματα δηλαδή, που εμείς εδώ στα Καλάβρυτα και στις άλλες μεγάλες πόλεις και κωμοπόλεις τα θεωρούμε αυτονόητα.

Το μόνο που τον ρώτησα πριν τον χαιρετήσω για να φύγω ήταν.

- Ο Δήμος έχει κάνει κάποιο έργο στην περιοχής σας;

Με κοίταξε με ένα χαμόγελο, διαρκές και μάλλον ειρωνικό, και με την χαρακτηριστική γκριμάτσα μου απάντησε...

- Ποιoς Δήμος;

- Κατάλαβα του είπα...

Τον χαιρέτησα κι έφυγα έχοντας ένα βάρος στο στήθος, νοιώθοντας παράλληλα μια ντροπή.

Στο δρόμο αναρωτιώμουν...

"Μα πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που εκμεταλλεύονται την φτώχια, την ανέχεια, την βιοπάλη, την αδυναμία αν θέλετε συμπατριωτών μας, μόνιμων κατοίκων στις εσχατιές του δήμου μας, ανθρώπων που έχουν ταχθεί κυριολεκτικά να "φυλάνε Θερμοπύλες", μόνο και μόνο για λίγα ψηφαλάκια....;;;"

"Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που έρχονται προεκλογικά, τους υπόσχονται, τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια, τους χαϊδεύουν την πλάτη, τους πουλούν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" και τους ξεχνούν αμέσως την επομένη των εκλογών;;;".

"Με τι μούτρα άραγε, έρχονται πάλι στις επόμενες εκλογές, χωρίς να έχουν κάνει απολύτως τίποτε από όσα τους υποσχέθηκαν στις προηγούμενες, και όχι μόνο να προσπαθούν πάλι με τον ίδιο τρόπο να τους ξεγελάσουν και να τους υφαρπάξουν ξανά την ψήφο, αλλά να τους λοιδορούν κιόλας αν διαμαρτυρηθούν;;;"

Απάντηση φυσικά και δεν μπόρεσα να δώσω...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο, ίσως κάποιοι καταλάβουν τον λόγο που, κυριολεκτικά την επόμενη κιόλας ημέρα των δημοτικών εκλογών του 2019, ο υπογράφων απέσυρε την εμπιστοσύνη του και στάθηκε απέναντι στην δημοτική αρχή του Θανάση Παπαδόπουλου...

Βασίλης Χρ. Αποστολόπουλος