«Δάσκαλε να φιλήσω το φεγγάρι ;»

Αφιερωμένο στο ΔΑΣΚΑΛΟ.

“ Δάσκαλε να φιλήσω το φεγγάρι ;”

για τ’ όνειρο και την ελπίδα !

Κι απ’ τη χρυσή του την αχτίδα

να φτιάξω της ψυχής μαργαριτάρι !

Στη μοναξιά, στη σκέψη, είναι η φυγή σου.

Κι η νιότη σου, ομορφιά παραμυθένια.

Μες στων παιδιών σου τη ματιά τη βελουδένια

το πέταγμα, το βάλσαμο, η ζωή σου.

Ταξιδευτής στου φεγγαριού τη λάμψη 

της αναζήτησης, στης νύχτας το σεργιάνι.

Κάποιο τσιγάρο π’ όλο κύκλους φτιάχνει,

την αυταπάτη σου αγαλιανά έχει κάψει.

Και κει που τ’ όνειρο ξεφεύγει, λες σαλπάρει,

με κύματα αφροπλάνταχτα πνιγμένος,

την Έλενα αυτήν του... VENCEREMOS,

με δάκρυα αντικρίζεις, με καμάρι.

Έρχεται ο χρόνος, φεύγει κι έχει πάρει

στο διάβα του τη “...λίμνη τη θλιμμένη”.

Τα μάτια της, τα χείλια της, σου φέρνει

το ερώτημα που μένει πάντα μένει 

“ Δάσκαλε να φιλήσω το φεγγάρι ;”

----------------------------------------------------------------------------------------

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ.

----------------------------------------------------------------------------------------

 Υ. Σ. Το ποίημα αυτό γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του συναδέλφου Βαγγέλη Γούλα : «Δάσκαλε να φιλήσω το φεγγάρι;» (εκδ. Ατραπός, 1-1-1997)